بررسي جامعه شناختي توسعه پايدار گردشگري؛ تأمّلي بر جايگاه مديريّت مشاركتي گردشگري در ايران

در سال هاي اخير مفهوم توسعه ي پايدار مورد توجّه صاحب نظران و مسئولين قرار گرفته است زيرا اين مفهوم مبتني بر حفظ منافع نسل آينده همراه با بهره مندي نسل كنوني از ظرفيت هاي موجود است. به اين معنا كه همه ي منابع موجود متعلّق به نسل حاضر نيست و نبايد در بهره‌برداري از آن مانند گذشته رفتار كرد. توسعه ي پايدار گردشگري نوعي از گردشگري است كه به مديريّت تمامي منابع منجر مي‌گردد و نياز گردشگران فعلي و جامعه ي ميزبان را بدون به خطر انداختن فرصت هاي بالقوه ي نسل آينده تأمين مي كند. گردشگري به عنوان يكي از مهم ترين صنايع توسعه پايدار، امروزه فرصت بزرگ فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي براي كلان شهرها و مادرشهرهاي جهاني از جمله كلانشهرهاي ايران به‌وجود مي آورد. اين صنعت در ساختارهايِ فضايي، فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي در جامعه ي حال حاضر شهري ايران بسيار با اهميّت است. در اين مقاله سعي مي گردد با نگاهي جامعه شناختي نقش گردشگري در توسعه پايدار در ايران مطرح و به بررسي جايگاه مديريّت مشاركتي در اين امر پرداخته و راهكارهايي براي بهبود گردشگري در شهرهاي ايران با استفاده از مدل مهندسي فرهنگي ارائه گردد.