ضرورت بازطراحي نظام برنامه ريزي توسعه در ايران

آغاز برنامه ريزي توسعه در ايران به بعد از جنگ جهاني دوم مربوط مي‌شود. آغازي كه بدون تحقيقات و شناخت لازم و كافي بوده است. از زماني كه اولين برنامه توسعه در ايران در سال 1327 شروع به كار كرد، با در نظر گرفتن اينكه دو برنامه اول 7 ساله و مابقي 5 ساله بودند، 5 برنامه در زمان پهلوي و پيش از انقلاب اسلامي و 5 برنامه توسعه نيز پس از پيروزي انقلاب اسلامي اجرا شد كه بر اساس آمارها و پژوهش هاي انجام شده هيچ كدام از برنامه ها نتوانستند به اهداف توسعه اي خود دست يابند. اين امر مي تواند علل مختلفي داشته باشد كه مقالات و آثار متعددي به بررسي آن پرداخته اند. برخي از عللي كه تابه‌ حال مورد توجه قرار گرفته اند عبارتند از عدم تطابق برنامه ها با واقعيات، شرايط اجتماعي، فرهنگي، سياسي مانند تحريم ها و غيره؛ اما نكته اي كه در اينجا مغفول مانده، بررسي ساختار نظام برنامه ريزي در ايران و نياز آن به بازنگري و بازطراحي است. در اين راستا اين مقاله به روش مروري ضمن بررسي روند برنامه ريزي توسعه در ايران و آسيب-شناسي آن به بررسي علل ناكامي در تحقق آن‌ها پرداخته و در نهايت با ارائه توضيحاتي بازطراحي و بازنگري در ساختار نظام برنامه ريزي توسعه كشور را امري ضروري و مهم و يكي از علل موثر در توسعه و پيشرفت كشور مي داند.