طراحي چارچوبي براي شناسايي و دسته‌بندي مولفه‌هاي آموزش عالي پايدار، بر اساس بررسي مطالعات صورت گرفته در ايران به روش فرا تراكيب

كشور عزيزمان ايران در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و محيط‌زيست توسعه پايدار با بحرآن‌ها و چالش هاي اساسي و عديده اي در حال و آينده مواجه هست. لذا تلفيق شاخصه هاي پايداري در برنامه‌هاي راهبردي دانشگاه‌ها، در پاسخ گويي اجتماعي به نيازهاي جامعه و دستيابي كشور به شاخص هاي آرمآن‌ها و اهداف توسعه پايدار 2030 ضروري به نظر مي‌رسد. هدف از پژوهش حاضر، مطالعه و جمع بندي نتايج پژوهش‌هاي انجام شده در زمينه آموزش عالي پايدار است، بنابراين با استفاده از روش كيفي فرا تركيب، تعداد 15 مقاله مورد بررسي قرار گرفت و جمع‌آوري و تحليل داده ها نيز به روش تحليل چارچوبي مبتني بر كدگذاري باز، محوري و انتخابي، به وسيله نرم افزار Nvivo-10 صورت گرفت. در نهايت، 203 مورد از شاخص هاي پايداري دانشگاه‌ها در 25 مؤلفه و 8 بعد سازماندهي شد. ابعاد به لحاظ تعداد ارجاع و تعداد منابع به ترتيب نزولي عبارت است از: مديريت زيست محيطي پرديس، آموزش پايدار، مشاركت كنندگان، مديريت پايدار، سرمايه اجتماعي، پژوهش پايدار، نظارت، ارزيابي و گزارش دهي و اداري و مالي. نتايج يافته ها نشان داد كه: پژوهش‌هاي كمتري با رويكرد بومي و جامع به آموزش عالي پايدار انجام شده؛ به بعد زيست محيطي توسعه پايدار بيشتر از بعد اجتماعي و اقتصادي توجه گرديده، همچنين به بعد فرهنگي كه كليد و زيربناي، ديگر ابعاد توسعه پايدار مي‌باشد، توجه نشده، لذا طراحي و تبيين الگويي جامع و كل نگر در خصوص پايداري دانشگاه‌ها، مطابق با فرهنگ غني ايران اسلامي و الگوي ايراني- اسلامي پيشرفت براي پژوهش‌هاي آتي پيشنهاد مي‌شود.