ارائه ي رويكرد جديدي در طراحي شهر: طراحي شهر سالمند محور و ارگونوميك با رويكرد توانبخشي محيطي (شهري)

تلاش در طراحي پايدار شهر، مناسب سازي فضاهاي شهري ، كالبدي در جهت رسيدن به فرصت هاي برابر براي همه افراد جامعه به منظور جابه جايي در سطح شهر و دسترسي هر فرد به تمامي فضاهاي شهري مي باشد كه از ضروريات رشد و توسعه جامعه است. سالمندان به عنوان بخش بزرگي از جامعه كنوني به خاطر عوامل انساني (نيازها و ناتواني هاي سالمندي)در بيشتر موارد از اين حق محروم اند. طراحي شهر به عنوان بخشي از جامعه اي كه سالمندان در آن حضور دارند نقش بسزايي در روند زندگي سالمندن دارد. در اين مقاله به ارائه ي رويكردي جديدي با نام توانبخشي شهري(محيطي) مي پردازيم كه هدف آن شناسايي نيازها و ناتواني هاي سالمندان و طراحي محيط در جهت كاهش اين ناتواني ها برآوردن نيازهاي سلامتي و راحتي مي باشد. در اين رويكرد كه از متدولوژي طراحي ارگونوميك استفاده شده، قصد بر آن است تا طراحي سلامت محور (به عنوان تكميل كننده روند توانبخشي پزشكي سالمندان) براي محيط (شهر) انجام شود. توانبحشي شهري (محيطي) شايد بتواند به عنوان يك روش ارتقاء كيفيت زندگي سالمندان وكاهش يا خنثي كردن ناتواني هاي اين قشر باشد. در نهايت مي توان گفت الگويي كه در پايان مقاله ارائه شده با هدف سوق دادن ديد طراحان به سمت طراحي محيط شهري به نحوي كه محيطي كه طراحي مي كنند نقش ياري دهنده به سالمند در غلبه بر ناتواني هايش باشد. اين الگو حاصل مطالعه مقاله ها و كتاب هاي مرتبط با موضوع و مشورت با متخصصان اين زمينه و تحليل نگارنده بوده است.