گردشگري، گذاري ناب از اقتصاد نفتي به اقتصاد پايدار

اقتصاد نفتي ايران، قبل و بعد از ملي شدن صنعت نفت كشور، همواره با وجود سوء تدبير هايي مواجه بوده است، از طرفي درآمد آن صرفا به نفع كشورهاي ديگر مي شد و از طرفي از درآمد آن در جهت درست صرف نميشد. بدتر از آن توجه صرف به اين بخش و عدم تقويت و گسترش ساير بخش ها بوده است كه باعث شد هر عاملي در اقتصاد ايران مستقيم يا غير مستقيم متاثر از درآمد نفت شود (آرمن و ديگران، 1391، 114) و همين امر باعث شد كه هنگامي كه قيمت نفت افزايش يا كاهش مي يابد، بي ثباتي قيمت نفت بالا مي رود كه بايد گفت نا اطميناني قيمت نفت در بلندمدت با توليد، تورم، شاخص بورس اوراق بهادار و در كوتاه مدت با نرخ ارز رابطه ي منفي دارد (عرفاني و چرم گر، 1393، 143). در صورت هدايت هوشمندانه، گردشگري مي تواند در تمام جوانب يك جامعه توسعه ايجاد كند. پايداري سياست مالي در ايران براساس معيارهاي مختلف مورد ارزيابي قرار گرفت و مشخص شد كه براساس معيار هاي مختلف و مدل تجربي مورد استفاده، سياست مالي در ايران ناپايدار است (افشاري، شيرين بخش و بهشتي، 1391، 51). اقتصاد پايدار يا اقتصاد مقاومتي هر دو به شكلي بر افزايش تاب آوري اقتصاد تاكيد دارند كه تنها راه برون رفت از اين اقتصاد ناكارآمد است و گردشگري به عنوان بخشي از اقتصاد جامع محسوب مي شود كه با گرايش به اين بخش ساير بخش ها نيز رونق پيدا خواهند كرد و از تك قطبي شدن اقتصاد جلوگيري خواهد كرد.