تحليل آماري نماگرهاي توسعه فرهنگي (مطالعه موردي: شهرستان‌هاي استان هرمزگان)

«فرهنگ» بعنوان روح حاكم برجامعه نقشي اساسي را در تراكم بخشي به سرمايه هاي معنوي، مادي و دستاوردهاي ارزشي بشرداشته و اصليترين عامل حفظ، نگه داشت و تقويت هويت ملي و تاريخي مردم يك كشور و جامعه مي باشد. در واقع فرهنگ بسترساز تحقق سايرابعاد اقتصادي، اجتماعي و سياسي توسعه است.زيرا مفهوم فرهنگ توسعه بر اين واقعيت تأكيد دارد كه دستيابي به توسعه همه جانبة و پايدار موكول به زمينه سازي و تقويت بسترهاي فرهنگي در يك جامعه است. بدين جهت پژوهش حاضر با استفاده از 12شاخص فرهنگي در قالب تكنيك هاي برنامه ريزي نظير (تاپسيس) ضمن به تصوير كشيدن چگونگي توزيع فضايي شاخص هاي فرهنگي در شهرستان هاي استان هرمزگان، به تحليل سطوح برخورداري شهرستان هاي استان و تشريح توزيع عادلانه امكانات فرهنگي در سطح هرمزگان پرداخته است . نتايج يافته ها بيانگر آن است كه بر اساس روش تاپسيس، شهرستان ابوموسي رتبه اول و به عنوان توسعه يافته ترين و خمير با كسب رتبه يازدهم به عنوان محروم ترين شهرستان در مقايسه با ديگر شهرستان هاي استان شناخته شده است. انچه كاملاً مشهود است وجود نابرابري فاحش بين شهرستانهاي استان از نظر درجه توسعه يافتگي فرهنگي است. لذا برنامه ريزي اصولي در جهت توزيع متعادل امكانات و خدمات فرهنگي، گامي در جهت از بين بردن تفاوت هاي ناحيه اي و پراكندگي متناسب و متعادل امكانات و جمعيت در سطح منطقه است.