نگرشي تازه به نظريه توسعه: خودسازمانيابي توسعه (گذار از نظريات نوسازي و وابستگي به نظريه آشوب و خودسازماندهي)

نظریه آشوب، دانش فهم پدیده هاي غیرخطی است و نظریه پردازان آن اعتقاد دارند بسیاري از پدیده ها بویژه در حوزه اجتماع برخلاف آنچه كه پیش از این تصور می شد قطعی، منظم و خطی نیستند. در تئوري آشوب، پدیده هاي كوچك، اهمیتی بسیار می یابند(اثر پروانه اي) و ممكن است این گونه پدیده هاي به ظاهر بی اهمیت تاثیراتی بسیار بزرگ داشته باشند. در این مقاله با بررسی دو دسته نظریات ارائه شده در زمینه توسعه (نوسازي و وابستگی) و با مطرح كردن مشكلات آنها به اهمیت یافتن راه حلی دیگر براي توسعه كشورها تاكید می شود. ایرادهاي اصلی نظریه آشوب بر این گونه تئوري ها در زمینه خطی بودن توسعه، بی توجهی به نقش پدیده هاي كوچك در توسعه، و مدل هاي عمدتا نخبه محور بودن آنهاست. راه حلی كه ارائه می دهد در یكی از مفاهیم اصلی نظریه آشوب (خودسازماندهی) یافته شد و استدلال می شود توسعه لزوما بر اساس مدل هاي نخبه محور حاصل نمی شود بلكه جامعه نیز می تواند با خودسازماندهی و به صورتی نامرئی و بدون یك مدیریت مركزي به توسعه دست یابد.