سازگاري عرصه سكونت و قابليت محيط در معماري بومي و منظر بومي سكونتگاههاي روستايي ايران(نمونه موردي: روستاها ي كندوان و ميمند)

انسان براي سازگار نمودن نيازهاي زيستي و سكونتي خويش در تعامل با محيط پيرامون خود قرار دارد. تركيب و ساختار كالبدي - فضايي سكونتي و توان محيطي در ساخت محيط انسان ساخت مورد توجه است. هدف از انجام اين پژوهش شناخت روابط بين ويژگي هاي مفهوم سكونت و قابليت هاي محيطي موثر بر سكونتگاههاي روستايي در چارچوب« معماري بومي و منظر بومي» مي باشد. با مرور برخي ديدگاهها، تاثيرگذاري توان محيطي با تاكيد بر مفاهيم ارزشهاي فرهنگي و اجتماعي بر شكلگيري معماري بومي و منظر بومي مناطق روستايي ايران وضوح مي يابند. روش بكار رفته در اين پژ‍وهش تركيبي از روش هاي پژ‍وهش توصيفي - تحليلي و تحليل محتوا با راهبرد فرهنگي- اجتماعي مي باشد. در بخش نخست اطلاعات به صورت اسنادي در چارچوب نظري تدوين شده است؛ و در بخش دوم با تهيه مدارك و تصاوير مربوط، روابط كيفي محيطي، اجتماعي و محتوايي، تحليل و مورد بررسي قرار گرفته است. چارچوب نظري پژوهش بر اين اساس مد نظر است كه انسان با ارزشهاي فرهنگي و زيستي تاثير گذار در فرآيند شكل دهي سكونتگاههاي روستايي در جهت رفع تنش هاي نامطلوب محيطي و برآورده نمودن نيازهاي زيستي عمل مي نمايد. روش زيستي و ملاحظات بومي ساكنان سكونتگاههاي روستايي بر منظر بومي آن تاثير گذار و شكلگيري بهينه سكونتگاه ها، تحت تاثير ارزشهاي فرهنگي، بومي و محيطي در انطباق و سازگاري مطلوب محيطي بدست آمده است. نتايج پ‍ژوهش بيانگر آن است سازگاري سكونت و عوامل محيطي در معماري و منظر بومي سكونتگاههاي روستايي كندوان و ميمند به واسطه ارزشهاي فرهنگي و بومي، سبك زندگي، مولفه هاي فرهنگي - اجتماعي و ساختار طبيعي زمين فراهم شده است؛ بن مايه هاي فرهنگي بومي و معماري همساز با اقليم اين روستاها در طي فرايند زماني سبب شكلگيري كالبد و فضاي سكونتگاههاي بومي و منظر بومي و فرهنگي گرديده است. فعاليت و عرصه سكونت در محيطي زيست فرهنگي باعث كشف قابليت هاي محيطي و انطباق نيازهاي زيستي با روش زندگي و نوع فعاليت ها مي گردد.