تفقه در دين (انديشه دين‌‌شناخت پيشرفت) خاستگاه معرفت‌‌شناخت فقه‌‌پژوهي قرآني

قرآن كريم، نخستين و اصيل‌‌ترين منبع شريعت اسلامي و مبناي سنت و سبب حجيت آن، تفقه در دين را به عنوان گسترۀ انديشه‌‌اي، استنباطي و عملكردي يك فقيه معرفي مي‌نمايد. فقه موجود با نگاه جزءنگرانه و نه نظام‌‌واره و فرآيندمحور نمي‌تواند هماهنگي با زمان ــ مكان و پاسخ‌گويي به هنگام را در پي داشته باشد. از اين‌‌رو اين سؤال پيش مي‌‌آيد كه فقه در تخاطب با قرآن به عنوان يكي از منابع استنباط حكم چه الگو و روشي را بايد مد نظر قرار دهد تا دانش فقه بتواند به عنوان دانش مبناي مديريت در سه عرصۀ فرد، جامعه و تمدن پاسخ¬گوي نيازهاي نوبه‌‌نو شونده جامعه معاصر باشد؟ فقيه نيازمند آن است كه در سير اجتهاد و فقاهت خويش در رجوع به قرآن، علاوه بر توجه به مباحث علوم قرآن چون صيانت قرآن، جواز نسخ، مكي و مدني و ... و يا مباحث علم اصول چون مشتق، امر و نهي، عام و خاص و ... يك نظام انديشه‌‌اي مبنا يعني تفقه در دين يا همان انديشه دين‌‌شناخت پيشرفت را در نظر بگيرد.