اصول سبك و معني‌‌داري زندگي در الگوي مديريت قرآن‌شناخت پيشرفت

معني‌‌داري زندگي و سبك زندگي جزء مفاهيمي هستند كه ارائه تعريف دقيق و جامعي از آن‌ها ساده نيست. پرسش از معني‌‌داري زندگي، چيستي زندگي و غايت آن و نسبت ميان معني‌‌داري زندگي و چگونگي سبك زندگي آنگونه كه شايسته انسان است، هم‌چنان پرسشي بنيادين است. درخصوص ابعاد و ويژگي‌هاي اين مفاهيم نيز پرسش‌هايي مطرح است كه صاحب‌نظران هر يك به فراخور رويكردهاي ويژه خود، پاسخ‌هاي متنوّعي را در اين خصوص ارائه كرده‌اند. همچنين با توجه به تنوع زندگي‌ها، تنوع معنا و سبك زندگي نيز شكل مي‌گيرد و هر نسلي در پي نسلي ديگر، زندگي را به گونه¬اي ديگر معنا و الگويي را براي زندگي در پيش مي‌گيرد. بنابراين مطالعه و پژوهش در زمينه اين موضوعات بيشتر به عنوان يك حوزه مطالعاتي «بين‌رشته‌‌اي» تلقي مي‌شود. به طور كلي، بايد پذيرفت كه در پرداختن به مسأله وسيعي هم‌چون اصول سبك و معني‌‌داري زندگي، مباني و پيش فرض هاي هستي شناختي و انسان‌شناختي صاحب نظراني كه به بررسي آن مي پردازند، اختلاف نظر وجود دارد. اين مقاله در جهت نقد و بررسي ديدگاه‌‌هاي پيرامون اين موضوع تلاش كرده با توجه به آموزه‌‌هاي قرآني به تبيين نقش الگوي مديريت قرآن‌شناخت پيشرفت در اين زمينه بپردازد. قرآن كريم كتاب هدايت به رشد است و نظام جامع پژوهش تفسيري، نظام جامع پژوهش تبييني و تدبيري قرآن‌‌شناخت جريان رشد ــ توسعۀ انساني است. جهان معاصر پس از سده‌هاي بسياري از توليد و انبانه‌‌سازي دانش و تمرين بازخواني معرفت‌‌شناخت تماميت اين انبانۀ دانشي، انديشۀ پيونددهندۀ انسان، زمان و زندگي را «انديشۀ ترقّي يا انديشۀ پيشرفت » دريافته است.