چالش‌ها و تجربيات مالزي در صنعتي سازي ساختمان

صنعتي سازي ساختمان مجموعه‌اي است كه اهدافي شامل حداكثر سازي استفاده از ابزار مكانيكي، رايانه و تجهيزات الكترونيكي، بهينه‌سازي اقتصادي، استاندارد كردن كيفيت اجزاي ساختمان، پيش‌ساخته سازي و امكان توليد انبوه و سريع ساختمان را در فرآيندي پيوسته دنبال مي‌كند. صنعتي سازي ساختمان داراي مزيت‌هاي قابل‌توجهي مانند سرعت ساخت بالا، صرفه‌جويي در نيروي انساني، كاهش دورريز مصالح،كيفيت بالا، امكان كنترل دقيق، ساخت و نصب ايمن و پاك، عدم تأثيرپذيري از آب‌وهوا و حفظ سرمايه مي‌باشد. در مقابل، از معايب آن مي‌توان ضعف در اتصالات سازه‌اي، نياز به سرمايه اوليه بسيار بالا، احتياج به نيروي انساني كارآزموده، كارخانه‌اي با مساحت زياد، مشكلات حمل‌ونقل قطعات ساخته‌شده تا كارگاه مقصد و مسائل مربوط به حمل و نصب در مناطق شلوغ و پرجمعيت را برشمرد. تلاش براي صنعتي سازي ساختمان از دهه 1960توسط دولت مالزي شروع شد و با تشكيل هيئت توسعه صنعت ساخت‌وساز (CIDB)در سال 1998، اين موضوع به‌طورجدي تري دنبال شد،نقشه راه صنعتي سازي ساختمان دولت مالزي براي سال‌هاي 2003 الي 2011 و همچنين نقشه راه دوم صنعتي سازي ساختمان براي سال‌هاي 2011 الي 2015 نشان‌دهنده عزم جدي آن كشور براي صنعتي كردن فرآيند ساخت‌وساز است. علاوه بر اين در سال 2008 تصويب شد كه سهم صنعتي سازي ساختمان در پروژه‌هاي بخش دولتي نبايد كمتر از 70درصد باشد. در حال حاضر صنعتي سازي ساختمان در مالزي به‌طور گسترده‌اي مورداستفاده قرار مي‌گيرد و تقريباً به‌عنوان روش اصلي در ساختمان‌سازي موردقبول واقع شده است. در سال‌هاي اخير، سطح صنعتي سازي مورداستفاده در ساختمان‌ها از پيش‌ساخته سازي به استفاده از مكانيزاسيون، اتوماسيون و ربوتيك ارتقا يافته است. با عنايت به اينكه در سال‌هاي اخير در ايران نيز گام‌هايي براي استقرار اين روش ساخت برداشته‌شده است، اين مقاله نگاهي دارد به چالش‌ها و تجربيات آموخته‌شده در استقرار سيستم توليد صنعتي ساختمان‌ها در كشور مالزي كه استفاده از آن براي برنامه ريزان و متصديان صنعت ساختمان راهگشا خواهد بود.