ارزيابي ميزان آلايندگي گياهان و خاك حاشيه جاده هاي زاگرس مركزي به فلزات سنگين

مهمترين فرآيندهايي كه وقوع آنها در يك وسيله نقليه موتوري موجب پراكنش فلزات سنگين (سرب، روي، مس، نيكل و كادميوم) در محيط زيست مي-شود، فرآيند احتراق، سايش چرخ ها هنگام ترمز كردن، نشت روغن و سوخت و زنگ زدگي اجزاي ماشين مي باشد. تحقيقات نشان داده است كه غلظت اين قبيل آلاينده ها با افزايش عمق خاك و فاصله از لبه جاده، كاهش يافته و با افزايش ترافيك افزايش مي يابد. گياهان فلزات سنگين را از طريق خاك، هوا و آب جذب مي كنند. اين عناصر بر روي اندام هاي هوايي گياهان مانند برگ ها مي نشينند و رشد آنها را با مشكل مواجه مي سازند. غلظت بالاي سرب، توسعه تارهاي كشنده ريشه را محدود نموده و با مسدود ساختن روزنه ها، موجب كاهش نرخ فعاليت فتوسنتزي كلروپلاست برگ ها مي شود. گياه بهسازي يا گياه پالايي يك تكنيك با صرفه اقتصادي، زيست محيطي و علمي براي پاكسازي خاك-هاي آلوده معرفي شده است كه براي كشورهاي در حال توسعه به ويژه در ايران و نواحي زاگرس مركزي مناسب است. در اين فناوري از گياهان سبز شامل گونه هاي علفي و چوبي براي برداشت مواد آلاينده از آب و خاك حاشيه جاده ها يا كاهش خطرات آلاينده هاي محيط زيست نظير فلزات سنگين استفاده مي شود.