سنجش پايداري كشاورزي با تأكيد بر منابع آب و خاك مطالعه موردي:دهستانهاي شهرستان چرام استان كهگيلويه و بوير احمد)

منابع محيطي مولد بخش اعظم كالاها و خدمات واقعي نظام هاي اكولوژيك مي باشند. در اين ميان، آب و خاك از مهم ترين نهاده ها در فرآيند توليد محصولات كشاورزي هستند كه كيفيت و كميت آن ها نقش مهمي در ميزان عملكرد محصول و رسيدن به امنيت غذايي و توسعه ي پايدار دارند. هدف از انجام اين تحقيق، سنجش و ارزيابي پايداري كشاورزي، منابع آب و منابع خاك در شهرستان چرام از توابع استان كهگيلويه وبويراحمد مي باشد. روش تحقيق در اين بررسي از نوع توصيفي- تحليلي است و داده ها به روش پيمايشي تهيه شده است. جامعه آماري اين تحقيق شامل سرپرستان خانوارهاي روستايي دهستان هاي شهرستان چرام بوده كه با استفاده از فرمول كوكران نمونه اي به حجم 384 نفر از بين آنها به صورت تصادفي انتخاب شده است. اين تعداد از طريق پرسشنامه كه اعتبار آن با استفاده از روش آلفاي كرونباخ آزمون شده بود، مورد پرسش قرار گرفتند . در اين مطالعه براي تجزيه و تحليل داده ها ازآمارهاي( توصيفي - استنباطي آزمون T تك نمونه اي)) استفاده شده است نتايج تحقيق نشان مي دهد شاخص پايداري آب در دهستان پشته زيلايي در شرايط حد متوسط و در دهستان هاي سرفارياب و الغچين در شرايط پايين تر از حد متوسط قرار دارد و شاخص پايداري خاك با توجه به نتايج به دست آمده، در هر سه دهستان در شرايط متوسطي مي باشد. در حالي كه در اين شهرستان، شاخص پايداري كشاورزي در دهستان سرفارياب در وضعيت نامناسب و شرايط پايين تر از حد متوسط و در دهستان هاي الغچين و پشته زيلايي در شرايط متوسطي قرار دارند.