بررسي فناوري باروري ابرها به عنوان راهكار تامين آب و اثر آن بر منابع آب سطحي و زيرزميني حوضه هاي آبريز زاگرس مركزي(مطالعه موردي: استان چهارمحال و بختياري و اصفهان)

در دهه‌هاي اخير مطالعاتي در ارتباط با افزايش بارش و توليد آب شرب به منظور تأمين آب مصرفي مورد به علت كاهش 23 درصدي بارش هاي جوي نسبت به 40 سال گذشته مورد توجه قرار گرفته كه از ميان آنها مي‌توان به فن آوري بارورسازي ابرها، استحصال آب از مه، شيرين‌سازي آب دريا و ... اشاره نمود كه هر يك با توجه به محدوديت‌هاي فني و اقتصادي در مناطق مختلفي از جهان مورد توجه قرار گرفته‌اند. همچنين در سالهاي اخير بحث بارورسازي ابرها با توجه به ارزيابي مثبت اثرات آن، مورد توجه مسؤولان كشورمان نيز واقع شده است. هدف از تحقيق حاضر ارزيابي اثر بارورسازي ابرها بر افزايش بارش و به تبع آن افزايش منابع آب سطحي و زيرزميني در حوضه هاي آبريز زاگرس مركزي در سال آبي 92-91 مي باشد. به اين منظور از روش رگرسيون تاريخي جهت بررسي اثر بارورسازي ابر بر افزايش بارش استفاده شد. سپس با استفاده از ويژگيهاي توپوگرافي و بافت خاك و كاربري اراضي حوضه آبريز ضريب رواناب و نفوذ تعيين گرديدد و نهايتا ميزان استحصال آب سطحي و زيرزميني توسط فناوري باروري ابرها محاسبه گرديد. نتايج نشان داد كه در اثر بارورسازي ابر در حوضه آبريز استان چهارمحال و بختياري و اصفهان در سال آبي 92-91، 19 % افزايش بارش و به ترتيب 8/ 73 و 8 /29 ميليون مترمكعب افزايش توليد منابع آب سطحي و زيرزميني در پي داشته است. بنابراين تكنيك بارورسازي ابر به عنوان يكي از راهكارهاي تامين آب در حوضه هاي آبريز زاگرس مركزي پيشنهاد مي شود.