بررسي ساختار كارآفرينانه در دانشگاه علم وصنعت ايران

Iran University of Science and Technology entrepreneurial structure

هدف اصلي در اين پژوهش بررسي رابطه‌ي ميان ساختار سازماني و كارآفريني سازماني در دانشگاه علم و صنعت بوده است. پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و پيمايشي بوده است. جامعه ي مورد پژوهش تمامي اساتيد دانشكده هاي برق و صنايع و پيشرفت بوده اند كه با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي تعداد 35 نفر از آنها به عنوان نمونه انتخاب شده اند .به منظور گردآوري داده ها از فرم پرسشنامه محقق ساخته (پرسشنامه ي كارآفريني سازماني ) وپرسشنامه ي استاندارد (ساختار سازماني ) استفاده شده است. داده هاي جمع آوري شده، به دو شيوه ي توصيفي و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون چند متغيره) تجزيه و تحليل شده اند. نتايج پژوهش حاكي از اين است كه بين ساختار سازماني و كارآفريني سازماني رابطه اي معنا دار وجود دارد و بين مولفه هاي ساختار سازماني (رسميت،پيچيدگي و تمركز) با كارآفريني سازماني رابطه ي معكوس وجود دارد. يعني هر چه رسميت، قانون و مقررات و پيچيدگي در سطح (عمودي ،افقي، جغرافيايي) و تمركز سازماني بالاتر باشد،كارآفريني سازماني كمتر مي شود و بين تخصص گرايي و كارآفريني سازماني رابطه ي معنا دار وجود ندارد.

The main purpose of this study was to examine the relationship between organizational structure and corporate entrepreneurship at the University of Science and Technology. The research is correlational and survey. standard questionnaires (organizational structure) is used. Data collected by the two methods of descriptive and inferential (Pearson correlation, multiple regression) have been analyzed. The results indicate that a significant relationship between organizational structure and organizational entrepreneurship exists between the components of organizational structure (formalization, complexity and centralization) There is an inverse relationship with entrepreneurship. It means that the formalization, regulation and complexity level (vertical, horizontal, geographical) and greater organizational focus, entrepreneurship and entrepreneurship specialization between the less and there is no significant relationship