آسيب شناسي معماري معاصر ايران

ساختمان به عنوان يكي از مصنوعات درپاسخ به نيازهاي دروني انسان درادوار تاريخي شكل گرفته است جهت مطالعه و مقايسه معماري دردوران مختلف نيازمند بررسي عميق جامعه شناختي درعصرمرتبط و چگونگي پاسخگويي به نيازهاي انساني مي باشيم به منظور مطالعه معماري معاصر و آسيب شناسي آن مي بايست به بخش عظيمي از مباحث مطروحه درجامعه دست يازيد و براي يافتن راه حل بايد ريشه تمامي مشكلات راواكاويد باتوجه به شرايط كنوني به نظر مي رسد عدم توفقي معماري معاصر را بايد درقطع ارتباط ماهيتي سنت و مدرنيته در درايران برداشت سطحي و ظاهري از مفاهيم عميق معماري معاصر غرب فرهنگ عمومي جامعه ضعف اموزش عالي دردانشگاه ها عدم تبادل اطلاعات به روز درجامعه مهندسين ارتباط ضعيف صنعت و دانشگاه عدم عنايت به پروژه هاي پژوهشي علمي درصنعت ساختمان و عدم امكان واردات برخي از تجهيزات و امكانات مدرن ساختمان به دليل تحريم ها جستجو نمود.