بازخواني مباني و مفاهيم خانه ي ايراني

خانه بلافصل ترين فضاي مرتبط با آدمي است كه بطور روزمره از آن تاثير مي گيرد و برآن تاثير مي گذارد درواقع خانه اولين فضايي است كه انسان احساس تعلق فضايي را درآن تجربه مي كند و براي هرشخص به معناي دستيابي به حريم خصوصي و رهايي از سرگشتگي است درفرهنگ ايراني خانه داراي مفهومي عميق و همسطح با خانواده است درحاليكه با ظهور مدرنيته و صنعتي شدن جوامع خانه معنايي جديد پيدا كرد اما درفرهنگ ايراني به خانه به عنوان وسيله اي با كاركرد موقت نگريسته نمي شود و چون ديگر توليدات صنعتي و كالبدي تنها براي براوردن نيازهاي مادي نيست چرا كه داراي روح و مفاهيمي ماوراي جسم و كالبد است توجه به ويژگيهاي معماري بومي و سعي دربازيابي هويت آن جهت استفاده درمعماري معاصر از جمله وظايف و اهدافي كه درسند چشم انداز توسعه كشور مورد توجه قرارگرفته است درعين حال اقدامات دهه هاي اخير معماري معاصر كه اكثرا از نوع معماريهاي بي هويت وارداتي هستند با معماري سنتي ايران درتناقض است اين مقاله برآن است كه با روش توصيفي تحليلي و جمع آوري اطلاعات برپايه مطالعات كتابخانه اي ضمن تعريف و برشمردن ويژگيهاي خانه به بررسي مفهوم خانه دربستر فرهنگ ايراني و برشمردن مفاهيم و اصول خانه سنتي ايراني بپردازد.