ضرورت و روش هاي تفكيك آب شرب از ساير مصارف در شهرستان يزد

در ايران مقدار مصرف سرانه آب لوله كشي آشاميدني از بسياري از كشورهاي ديگر بيشتر است و استفاده از آب آشاميدني تصفيه شده براي مصارف غيرشرب هزينه هاي زيادي را بر اين بخش تحميل مي كند. يكي از راهكارهاي مواجهه با اين مشكل استفاده از سيستم هاي دوگانه توزيع آب و جداسازي آب شرب از مصارف غيرشرب است. در اين پژوهش به تعيين معيارهاي مؤثر در تفكيك آب شرب از ساير مصارف پرداخته شده و با استفاده از تكنيك هاي تصميم گيري چند معياره (MCDM) فرآيند وزن دهي معيارها از روش مقايسات زوجي انجام شده است. از ديد كارشناسان خبره معيار ضرورت توجه به مديريت مصرف آب و صرفه جويي در تفكيك و جداسازي آب شرب از آب بهداشتي و انتخاب نوع روش تفكيك از اهميت و ارجحيت بيشتري نسبت به ساير معيارها برخوردار مي باشد. از مهمترين عوامل گرايش به اين رويكرد در ايران علاوه بر كمبود و محدوديت منابع آب سالم و قابل شرب، هدررفت و تلفات 20 تا 30 درصدي آب در شبكه هاي توزيع، ضرر و زيان ناشي از اختلاف حجم آب توليدي و آب به فروش رفته (آب بدون درآمد)، توسعه پايدار منابع كنوني آب و كاهش هزينه هاي بهره برداري در تصفيه خانه ها مي باشد. اما با توجه به بالا بودن هزينه هاي اصلاح و كاهش هدررفت شبكه هاي توزيع آب، خطرات ناشي از استفاده از آب غيرشرب به جاي آب شرب و مسائل فرهنگي و اجتماعي استفاده از شبكه هاي دوگانه توزيع آب نياز به بررسي جامع با توجه به تمامي فاكتورهاي دخيل در اين مسئله دارد و هر گونه تصميم گيري جهت احداث شبكه هاي دوگانه چه به صورت نصب شيرهاي برداشت آب شرب و چه به صورت توزيع بطري هاي آب آشاميدني لازم است كه اين طرح ها ابتدا به صورت محدود و آزمايشي اجرا شوند تا نقاط قوت و ضعف آن ها و همچنين ابعاد اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي آن ها مورد بررسي دقيق قرار گيرد.