استفاده از رواناب شهري در فضاي سبز به منظور كاهش فشار بر منابع آب شرب و بهداشت(مطالعه موردي: شهرستان نجف آباد)

در مناطق با كمبود آب، رواناب سيلاب‌هاي سطحي به‌طور فزاينده‌اي به‌عنوان يك منبع براي تكميل منابع به‌كار مي‌رود و اگر با اعمال مديريت مناسب، مهار و كنترل گردد مي‌تواند به‌عنوان يكي از منابع آبي در خدمت انسان قرار گيرد. در اغلب شهرهاي مناطق خشك، كمبود آب عامل اصلي محدودكننده توسعهٔ فضاي سبز مي‌باشد، همچنين هر ساله هزينه زيادي صرف آبياري فضاي سبز شهري مي‌شود. از طرفي بخش عمده بارش‌هاي جوي به دليل عدم همزماني با نياز آبياري و يا عدم ذخيره‌سازي از دسترس خارج مي‌گردد و بعضاً سبب جاري شدن سيل و ايجاد خسارت نيز مي‌گردد. چنانچه بخشي از بارش‌هاي جوي، استحصال و ذخيره گردد، مي‌تواند بخشي از آب مورد نياز فضاي سبز شهري را برآورده كند. هدف از تحقيق حاضر، برآورد رواناب شهري به منظور استفاده در فضاي سبز شهر نجف آباد مي‌باشد، از اين طريق مي‌توان آب‌هاي با كيفيت مطلوب كه صرف آبياري فضاي سبز مي‌گردد را به مصرف شرب و بهداشت اختصاص داد تا فشار از اين قسمت از منابع آب كاهش يابد. در اين تحقيق از نرم افزار CivilStorm جهت شبيه‌سازي فرآيند بارش-رواناب استفاده گرديد. از روش استدلالي براي محاسبه رواناب استفاده گرديد. همچنين ميزان نياز آبي فضاي سبز موجود شهري محاسبه شد، نتايج تحقيق حاكي از اين بوده كه مجموع نياز آبي فضاي سبز شهري نجف آباد در حدود 4/22 درصد از پتانسيل توليد رواناب شهري در منطقه مي‌باشد. بنابراين با اتخاذ تدابير لازم از جمله شبكه‌هاي جمع آوري و هدايت رواناب و همچنين مخازن ذخيره در ابعاد مناسب مي‌توان رواناب توليدي بر اثر نزولات جوي در سطح شهر را ذخيره و در آبياري فضاي سبز مورد استفاده قرار داد.