چشم‌انداز اقليم مناطق مختلف كشور در افق 2100 ميلادي در راستاي مديريت منابع آب و انرژي

آب و انرژي در كشور از موضوعات مهم در سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي‌هاي كلان كشور است. شواهد علمي منتشر شده از گزارشات ارزيابي تغيير اقليم هيأت بين‌دولتي تغيير اقليم (IPCC) حاكي از رخداد گرمايش جهاني و اثرات مستقيم آن بر دو فاكتور مهم دما و بارش مي باشد. به منظور سازگاري با شرايط حاصل از اين پديده، داشتن چشم‌انداز دقيق از تغيير‌اقليم كشور در دهه‌هاي آتي مي تواند راهگشاي مسئولين در برنامه‌ريزيهاي بلند‌مدت باشد. از اين‌رو در اين پژوهش برونداد تمامي مدل‌هاي سري CMIP5 به‌كاررفته در تهيه گزارش AR5، براي برآورد چشم‌انداز تغيير اقليم كشور استفاده شد. نتايج نشان مي دهد كه بارش سالانۀ كشور به‌طور تا 5/7 درصد در سناريوي RCP8.5 كاهش مي‌يابد كه بيشترين كاهش در فصل تابستان و به مقدار 5/12 درصد است. افزايش دماي كشور به‌طور ميانگين 2/5 درجه سلسيوس خواهد بود. ميانگين دماي كشور در تمامي سناريوهاي تابشي افزايش مي يابد ولي بيشترين افزايش در سناريوي RCP8.5 و در منطقه زاگرس خواهد بود. چشم‌انداز اقليم آتي كشور نشان از شرايط بحراني در منطقۀ زاگرس مي باشد، به طوريكه بيشترين كاهش بارش و افزايش دما در منطقۀ زاگرس روي مي دهد كه مي تواند موجب از بين رفتن پوشش گياهي و به‌خصوص جنگل‌هاي زاگرس و كاهش رواناب شود. چنين شرايطي مي تواند موجب كاهش توليد نيروگاههاي برقابي منطقه شود. با توجه به يافته‌هاي تحقيق، توصيه مي شود برنامه‌ريزان و مسئولين كشور قبل از اجراي برنامه‌هاي توسعه كلان به‌ويژه در جنوب‌غرب كشور و سواحل مكران، مطالعات پتانسيل سنجي اقليمي را انجام دهند.