بررسي اثر اقليم آسايش و تغييرات آن بر گردشگري (مطالعه موردي استان كهگيلويه و بويراحمد)

بخش گردشگري امروزه در چهارچوب طرح‌هاي آمايشي اعم از ملي، منطقه‌اي و محلي به‌عنوان يكي از ابزارها و مؤلفه‌هاي مهم توسعه و محروميت‌زدايي به شمار مي‌رود. گردشگري كه از مهم‌ترين عوامل عمران ناحيه‌اي است، فعاليتي است كه موجب توسعه اقتصادي و اجتماعي در سطح منطقه و توزيع عادلانه درآمد شده و همچنين بالا رفتن سطح اشتغال را به همراه دارد. يكي از مسائلي كه بايد در برنامه‌ريزي گردشگري مدنظر قرار گيرد، مبحث اقليم آسايش و تغييرات آن در طول زمان تحت تأثير گرمايش جهاني و درنتيجه يك برنامه‌ريزي مناسب براي گردشگري در راستاي اين روند است. منظور از شرايط آسايش انسان مجموعه حالاتي است كه ازنظر رژيم دما دست‌كم براي 80 درصد از افراد مناسب باشد، به‌عبارت‌ديگر انسان در آن شرايط، نه احساس سرما و نه احساس گرما خواهد كرد. با توجه به اهميت اين موضوع در اين تحقيق به بررسي اقليم آسايش استان كهگيلويه و بويراحمد پرداخته‌شده است. جهت بررسي اقليم آسايش استان، سه پارامتر دما، رطوبت و باد مورداستفاده قرار مي‌گيرند كه در اين بخش از پژوهش به دليل اينكه هدف مطالعه استان مي‌باشد از ميانگين پارامترهاي ياد شده در هر 5 ايستگاه موردمطالعه استان استفاده گرديد و براي كل استان يك ميانگين در هر يك از پارامترهاي مذكور محاسبه‌شده و با استفاده از آن اقليم آسايش استان بررسي گرديد. با توجه به ماه‌هاي آسايش اقليمي در ساعات گرم روز مشخص‌شده است كه ماه‌هاي مهر و فروردين، در محدوده آسايش اقليمي بوده و يا در نزديكي محدوده آسايش قرار دارند، به همين جهت مي‌توان برنامه‌ريزي جهت گردشگري در استان كهگيلويه و بويراحمد در طول روز را در اين ماه‌ها متمركز كرد. همچنين با توجه به ميانگين شبانه‌روز آب‌وهوايي و آسايش اقليمي شبانه‌روز در استان كهگيلويه و بويراحمد مشخص‌شده است كه ماه‌هاي خرداد، تير، مرداد و شهريور داراي شرايط اقليمي مساعد و آسايش اقليمي هستند. با توجه تشديد گرمايش جهاني و در نتيجه افزايش دما و باد، و از طرفي كاهش رطوبت در دوره‎هاي آتي، انتظار مي‏رود دامنه دوره مذكور به طرف فصل بها رو حتي پايير، افزايش يافته و احتمالا از ميزان آسايش ماه‎هاي مياني تا حدودي كاسته شود.