بازتابِ سياست هاي حمايتي دولت از اهل فرهنگ و هنر در توسعه و پيشرفت ملي و فراملي (مطالعه موردي هرات دورۀ تيموريان)

رشدِ فرهنگي هر جامعه¬اي به¬عنوان يكي از شاخصه¬ها و مولفه¬هاي مهم توسعه و پيشرفت آن دولت تلقي مي-گردد، چنانكه يكي از ادوار اوجِ اين جريان را مي¬توان هرات در نيمۀ دوم حكومت تيموري دانست. دورۀ حكومت تيموريان بر ايران و خاصه عصر شاهرخ (850-807ق) و سلطان¬حسين¬بايقرا (911-875ق)، به¬واسطه توجه و عنايت ويژه به فرهنگ و هنر و نيز جايگاهِ رفيع اساتيد و هنرجويانِ اين حوزه در نزد درباريان و حكمرانان تيموري، يكي از درخشان¬ترين ادوار تاريخي ايران قلمداد مي¬شود. اين پژوهش با بهره¬گيري از روش توصيفي-تحليلي بر آن است تا به اين پرسش پاسخ دهد كه سياست¬هاي حمايتي حكمرانان تا چه¬ميزان در پيشرفت و توسعه علمي-فرهنگي هراتِ عصرِ تيموري تاثيرگذار بوده و متعاقبا اين گونه از سياست¬گذاري تا چه¬ميزان قابليت الگوبرداري و عملياتي¬سازي در سند پيش نويس الگوي پايه پيشرفت را دارا مي¬باشد؟ يافته¬ها حاكي از آن است حكمرانان و درباريان از سويي مبتني بر علايق شخصي و از سوي ديگر با توجه به¬نگرشي مبني بر كسب وجه و اعتبار ملي و فراملي، به¬تصويب سياست¬هاي حمايتي مادي و معنوي براي اصحاب فعال در حوزۀ فرهنگ جايگاهي ويژه در نظر گرفته كه ثمره آن رشدي چشمگير در گونه¬هاي مختلف فرهنگي و هنري و متعاقبا كسب ثبات در منطقه و در ميان ساير كشورهاي آسيايي و حتي اروپايي را به¬همراه داشت. از اين منظر، الگوبرداري از ادوار طلايي فرهنگي ايران همچون دورۀ تيموري و اعمال سيات-هاي حمايتي از اهل فرهنگ و هنر از جمله راهكارهاي دست¬يابي به توسعه و پيشرفت و زمينه¬سازي براي رشد در عرصه بين¬الملل محسوب مي¬گردد.