طراحي معماري پويا ازتئوري تا عمل با محوريت انسانگرايي

مقوله طراحي معماري به عنوان يكي از مهم ترين محور تعليمات آموزش معماري در اكثر مراكز آموزشي دنيا مطرح مي باشداهميت اين،به خاطر ايجاد ارتباط مابين مباحث تئوري از يك سو، وفعاليت هاي اجرايي و در طراحي از سوي ديگر است.براي بررسي اين امر درموضوعات معماري مقوله درك فضا مطرح مي شود ،بنا از لحاظ معماري داراي دو وجه است : 1- وجه بيروني 2- وجه دروني.انسان با حركت دريك بازه زماني و در داخل آن ، فضا را درك مي كند...كه هدف اين تحقيق، پرداختن به وجه دروني آن است.بنابه تعريف دقيق تري كه امروزه مي توان از معماري داشت ، اين است كه فضاي داخلي آن چگونه منظور شده است . معماري خوب معماري است كه داراي فضاي داخلي باشد و انسان را جذب كند ، اوراتربيت كند و اورا به لحاظ معنوي رام كند ، معماري بد معماري است كه فضاي داخلي آن انسان را ناراحت كند و اورا گريزان سازد اين تجربه فضايي با حركت درفضا بدست مي آيد ،مسئله مهمتري كه لازم است روشن شود ، اين است كه آنچه فضا ندارد معماري نيست .لذا دراين تحقيق با بررسي و تحليل و مقايسه نظريه هاي زوي – كواروني – گيدئين و شولتز با تاكيد بر روش و تبيين معماري انسانگرا بطور مشخص با معيارمرزبندي آن بين دو گروه يعني اشياء مجسمه وار و فضاي معماري تاكيد شده است .وبراي نيل به اين نتيجه كه ساخته بشر مي تواند برخود بشربعنوان قرارگاههاي رفتاري او موثر بوده و بايد تمامي ابعاد و حالات روحي ، رواني و رفتاري اودركيفيت زندگي درنظرگرفته شود .