اخراج بيگانگان آري يا خير؟

حضور بيگانگان در قلمرو دولت¬هاي ديگر، رخدادي نو نيست، طبيعي است كه اين حضور از نظر حقوقي براي فرد تبعاتي دارد و بيگانگان از حداقل حقوق پذيرفته شده دولت¬ها برخوردار مي¬شوند. با وجود اين در روند تحول حقوق بين الملل از چارچوب دولت محوري حاكم بر آن به انساني شدن حقوق بين الملل وضعيت حقوقي بيگانگان نيز در حال تغيير است تغييري كه ضمن تثبيت و تبيين معيارهاي رفتاري با بيگانگان در جوامع ميزبان به رهيافت¬هاي حقوق بشري نيز توجه مي-شود. در گذشته كمتر دولتي بيگانه را به عنوان شخصيت واجد حقوق مي¬پذيرفت و اصولاً يك خارجي نمي‌توانست توقع بهره¬مندي از حقوقي را داشته باشد به موازات پيشرفت در روابط بين المللي و افزايش مناسبات بين دولت¬ها كه خود موجبات برقراري ارتباط اشخاص با دولت¬هاي خارجي را فراهم نموده است، دولت¬ها ناگزير به پذيرش حداقل حقوقي براي بيگانگان شده اند. در اين مقاله ضمن بررسي جايگاه بيگانگان در حقوق بين الملل و قواعد حاكم بر اخراج بيگانگان و پيامدهاي ناشي از آن، به وضعيت بيگانگان و اخراج آنان در حقوق ايران پرداخته شده است. اما آنچه از اين تحقيق نتيجه مي¬شود اينكه علي رغم صلاحديد نسبتا گسترده دولت‌ها در امر اخراج بيگانگان اعمال حق مذكور مشروط به رعايت اصل ممنوعيت سوء استفاده از حق، حسن نيت، اصل عدم تبعيض و قواعد حقوق بشر است.