بررسي تاثير و رابطه بين مديريت استعداد و اعتماد سازماني بر توانمند سازي كاركنان آموزش و پرورش زاهدان

زمينه و هدف: مديريت استعداد نگرشي هوشيارانه جهت استفاده از استعداد و شايستگي افراد نخبه به منظور تأمين نياز ها و اهداف كلي و جزئي سازمان مي باشد، اعتماد سازماني به معني داشتن اطمينان به نيات و اعمال ديگران در سازمان است و توانمندسازي عبارت است از مديريت مبتني بر همكاري كه در آن نداي كاركنان شنيده مي شود. هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير ورابطه بين مديريت استعداد و اعتماد سازماني بر توانمندسازي كاركنان آموزش و پرورش ناحيه يك زاهدان بود. روش تحقيق : اين مطالعه توصيفي از نوع همبستگي است. جامعه آماري شامل كليه كاركنان آموزش و پرورش ناحيه يك به روش سرشماري 60 نفر (كليه افراد) انتخاب شدند. ابزار گرد آوري داده ها در اين پژوهش، پرسشنامه هاي مديريت استعداد فيليپس و راپر (2009)، اعتماد سازماني پاين (2003) و توانمند سازي كاركنان اسپريتزر و ميشرا (1992) بود. داده ها با استفاده از روش هاي آماري توصيفي(فراواني، فراواني درصد، ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي(ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون) و با نرم افزار SPSS-22 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: بين مديريت استعداد و توانمندسازي رابطه معناداري وجود دارد. 2- بين اعتماد سازماني و توانمند سازي رابطه معكوس و منفي وجود دارد. 3- بين مديريت استعداد و اعتماد سازماني رابطه معنا داري وجود دارد. 4- از بين مولفه هاي مديريت استعداد مولفه (توسعه و بهسازي استعدادها) و از بين مولفه هاي اعتماد سازماني (درستي و صداقت) بيش ترين پيش بيني را از توانمند سازي كاركنان داشته اند. نتيجه گيري: با توجه به نتيجه گيري مي توان گفت كه در سازمانها استعداد كاركنان باعث افزايش توانمند سازي و اعتماد متقايل بين اعضا يك سازمان مي شود اما با كاهش يافتن توانمند سازي كاركنان باعث كمبود اعتماد نيز در سازمان مي گردد.