درك شيوه نفوذ آمريكا عليه نخبگان سياسي ايران

يكي از موانع پيشرفت سياسي در كشور، به موضوع بحران اعتقاديِ برخي از نخبگان سياسي جامعه در پرتو اثرگذاري قدرت نرم آمريكا عليه جمهوري اسلامي ايران برمي‌گردد كه در مقاطع مختلف، شكل و شيوۀ اين جنبه از جنگ و نحوۀ كاربستِ آن با تغيير و تحولات جديدي مواجه شده است. نظر به ناكارآمدي تهديدهاي سخت، اين سبك از تلاش براي براندازي نظام، از زمان روي كار آمدن باراك اوباما در چارچوب مقولۀ نفوذ عملياتي گرديد كه به عنوان يك روش مبارزه در حيطۀ سياست‌بين‌الملل و ابزاري جهت بهينه كردن سياست خارجي اين كشور، الگويي با عناصر و شاخص‌هاي نسبتاً آشنا محسوب مي‌شود كه ظرف چند دهۀ اخير به نوعي بر مفاهيم مترادفِ جديد آن همچون اقناء، تخريب از درون، و جهت‌د‌هي به افكار مردم و نخبگان كشورهاي هدف در ابعاد مختلف و متنوع قابليت ظهور و بروز يافته است. در اين راستا، جنبۀ هدايت كردن، جذب كردن، اثرگذاري و سرمشق بودنِ نامحسوسِ جنگ نرم براي افراد و شخصيت‌ها، و همچنين به حاشيه‌ راندن فرهنگ ملي و ديني انسان‌ها در مسير فرايند جهانِ موازي، الگويي به نسبت جوان‌تر قلمداد مي‌شود كه استفاده از آنها با ابزارهاي پيچيده و روش‌هاي نوين همراه و به‌روزرساني مي‌گردد. ازهمين‌رو مقاله حاضر در يك مسير منطقي ابتدا به بازتعريف قدرت در روايت‌ها و برداشت نوين از آن، پيشينه و همچنين ويژگي‌هاي جنگ نرم مي‌پردازد، و سپس با عنايت به نقش‌آفريني اين شيوۀ مدرن از جنگ، تلاش مي‌شود در پرتو گفتمان‌هاي رايج و مسلط، و با تمركز بر عناصر و مؤلفه‌هاي آن، اثرگذاريِ جنگ نرم نوين (نفوذ) را در خلق بحران‌هاي اعتقادي نزد نخبگان سياسي كشور مورد واكاوي و تجزيه تحليل قرار دهد.