بحران زيست محيطي و پارادايم توسعه پايدار

محيط زيست به عنوان موهبتي الهي، مجموعه اي است از منابع انرژي، مواد بي جان و موجودات جاندار كه پيوسته در ارتباط با يكديگر بوده و در جهت تداوم جهان هستي و بقاي حيات، لازم و ملزوم يكديگرند. طبيعت محيط را بوسيله عواملي مانند باد، باران، جريان آب، خاك و گياهان پالايش مي كند، ولي پيشرفت تكنولوژي و صنعت، توسعه اقتصادي، افزايش جمعيت و نياز و ميل به رفاه بيشتر باعث شده كه تخريب و آلودگي هاي محيط زيست چنان افزايش يابند كه طبيعت را مجال و فرصت تصفيه و پاكسازي آن نباشد. امروزه تخريب محيط زيست به بحراني جهاني تبديل شده كه روز به روز بر عمق و دامنه اين بحران افزوده مي شود. به اين دليل حفاظت از آن به آنچنان ارزش اخلاقي تبديل شده است كه حمايت كيفري از آن ضروري مي نمايد. در راستاي عدالت محيطي دستيابي به توسعه پايدار متضمن وجود چهار عامل محيط، جمعيت و منابع ، اقتصاد ، فرهنگ و جامعه مي باشد ، بنابراين نبود هريك از اين عوامل مانع از دستيابي به توسعه پايدار و عدالت محيطي خواهد شد. در اين بين محيط زيست نيز به عنوان يكي از عوامل اصلي توسعه پايدار كه در حيات انساني نقش مؤثري را ايفا مي نمايد به وسيله اي اساسي براي دستيابي به توسعه زود هنگام بر اساس ديدگاه¬هاي سود محور موجود در جهان سرمايه ¬داري تبديل شده است. در صورتيكه روند فعلي بهره برداري و تخريب محيط زيست با تكيه بر مكاتب اصالت فايده و سرمايه داري ادامه يابد نه تنها مانع از تحقق توسعه پايدار خواهد شد بلكه آينده حيات را در زمين در معرض خطر نابودي قرار مي دهد.