تاثير عوامل اقليمي در معماري و رضايت مندي ساكنين

انسانها همواره به دنبال ايجاد تغييراتي در حيات مادي و معنوي خود بوده اند تا به احساس بهتري از زندگي دست پيدا كنند. اين احساس بهتر كه پس از رفع نيازهاي اوليه عنوان مي شود، باعث رشد معنوي انسانها، خود شكوفايي و آرامش در زندگي مي شود. همانطور كه مي دانيم، معماري ست كه به اين اصول روانشناختي جامه ي عمل مي پوشاند. از اينجا موضوع رضايت افراد از محيطشان مطرح مي شود. موضوع مورد اهميت ديگر اين است كه افراد بيشتر زمان خود را در محيط مسكونيشان مي گذرانند و خانه اصولا جايي ست كه بايد كاملا همخوان با خواستهاي افراد باشد و حداكثر رضايت ساكنين را فراهم كند. در اين ميان توجه به مشخصه ي اقليم به عنوان يكي از مهمترين عوامل تامين كننده ي رضايت و آسايش در فضاهاي مسكوني، به خصوص با چشم انداز توسعه ي پايدار معماري و اصول صرفه جويي انرژي ضروري مي نمايد. سنجش كيفيت محيط و بررسي هاي اقليمي در بافتهاي مسكوني، امري بايسته و ضروري است تا ضمن شناسايي وضعيت آنها، الگوهاي مناسبي جهت پيشرفت و توسعه هاي جديد كه با برنامه و طرح ريزي قبلي شكل ميگيرند، شناسايي و به كار گرفته شود. اين تحقيق از انواع تحقيقات مروريست كه ضمن تعريف پارامترهاي موثر در موضوع، به تقويت بعد مباني نظري طراحان و پژوهشگران مي پردازد تا با تبيين علمي تر اين مفاهيم، راهي براي ارائه الگوهاي مناسب تر در برنامه ريزي هاي آتي فراروي برنامه ريزان قرار دهد.