كاربرد نقشه هاي ژئومورفولوژي در تهيه نقشه هاي خاك

مطالعات خاكشناسي به عنوان پايه اي براي انجام مطالعات مربوط به بهره برداري بهينه از منابع زميني ازجمله كشاورزي، منابع طبيعي، برنامه ريزي شهري و محيط زيست مورداستفاده قرار مي گيرد. با توجه به اهميت اين مطالعات كه مكملي براي ساير علوم مرتبط با خاك ميباشد، تهيه نقشه هاي جامع و همگن كه درعين حال با هزينه پاييني تهيه شده باشد از اهميت زيادي برخوردار است. امروزه پيشرفت هاي وسيع در زمينة نقشه برداري سبب افزايش درجة خلوص و صحت نقشه هاي خاك شده است. از جمله اين روش ها روش ژئوپدولوژي است كه نخستين بار در انستيتو بين المللي هلند پايه گذاري شده و نقش مهمي در نقشه برداري و طبقه بندي خاك ها ايفا مي كند. يكي از محدوديت هاي عمده روش خاكشناسي معمول در ايران اينست كه صرفا براي اعمال در اراضي هموار بويژه براي اجراي پروژه هاي عمراني در اراضي زير سد ها طراحي شده است و براي تفكيك واحدهاي نقشه در اراضي كوهستاني و تپه ماهوري كه ممكن است داراي پتانسيل زياد براي كشاورزي باشند فاقد ترمينالوژي و استانداردهاي مطالعاتي مي باشد. در روش ژئوپدولوژيك، در مقايسه تفكيك واحد هاي زمين ريختي در مناطق فوق در يك سلسله مراتب مشخص و با ترمينالوژي توسعه يافته بر مبناي تجزيه زمين نما و نيز بر اساس تجزيه و تحليل فرآيند ها و فاكتور هاي زمين ساختي و وابسته به مقياس انجام مي گيرد و امكان تجزيه زمين نما را تا حد همگني (لندفرم) فراهم مي آورد. در ساختار سلسله مراتبي اين روش شش سطح دقت در نظر گرفته شده است كه به ترتيب زمين ساختار، ريخت زايش، زمين نما، پستي وبلندي، سنگ شناسي و لندفرم ميباشد كه مي توان نقشه خاك را متناسب با مقياس و سطح دقت پديده ها با اين شش سطح مورد تجزيه وتحليل قرارداد.