كاربرد تئوري هاي فازي در ارزيابي تناسب اراضي

يكي از مشكلات كشورهاي جهان سوم، افزايش بي رويه جمعيت مي باشد كه نتيجه آن افزايش تقاضا، ايجاد فشار بر منابع اراضي و بهره برداري بيش از حد توان از اراضي مي باشد.بنابراين، در راستاي حفاظت از اين سرمايه حياتي روش هاي گوناگوني وجود دارد كه يكي از اين موارد ارزيابي تناسب اراضي است كه براي تعيين درجه سازگاري اراضي براي يك نوع به خصوص از انواع استفاده ها بر اساس روش فائو به كار برده ميشود. مبناي اصلي تصميم گيري در روش ارزيابي FAO بر تئوري منطق دو ارزشي ارسطويي بولين استوار است و كلاسهاي مختلف تناسب اراضي را به گونه اي مجزا و گسسته تعريف ميكنند. از آنجايي كه مشخصه هاي كيفيت اراضي كه از مجموعه اي از ويژگيهاي اراضي اشتقاق مي يابند، بسيار پيچيده مي باشند، به كارگيري عمليات و عملگرهاي مبتني بر منطق دو ارزشي بولين، موجب ناديده انگاشتن و يا دور ريختن حجم زيادي از اطلاعات مفيد در خلال فرايند ارزيابي اراضي ميگردد. به همين دليل، خاكشناسان اقدام به كاربرد نظريه مجموعه هاي فازي در ارزيابي اراضي، به منظور ارزيابي مؤثر و بهينه منابع خاك و آب و پردازش مناسب عدم قطعيت در قالب ابهام و نادقيق بودن اطلاعات و روابط بين ويژگيهاي مختلف اراضي كردند. در زمينه ارزيابي تناسب اراضي، اگرچه نظريه مجموعـه هـاي فـازي يافته هـاي دقيق تري را براي ارزيابي تناسب اراضي ارائه مي دهد اما دقت آن تا حدزيادي به انتخاب تابع عضويت مناسب، تعيين نقـاط بحرانـي و مقدار وزن هاي درنظرگرفته شده براي خصوصيات مختلف اراضي بستگي دارد.