شناسايي عوامل موثر بر فرسايش بادي و آبي خاك در مناطق خشك

فرسايش، به علت اثرات فراوان اقتصادي و زيست محيطي همواره دغدغه بزرگي براي كشاورزان، مهندسان و سياست گذاران منابع طبيعي در سالهاي اخير به شمار مي آيد. فرسايش خاك هر چند يك پديده ي طبيعي حتمي مي تواند قلمداد شود، ولي تشديد آن بر اثر عوامل مصنوعي مانند اعمال نادرست انسان در بهره برداري از طبيعت، مي تواند موجب بروز خطرات جدي و ايجاد نابساماني هايي در زندگي بشر شود. در ديد ژئومرفولوژي درازمدت، وجود فرسايش نه تنها مضر نيست، بلكه باعث تشكيل و توسعه ي دشت ها و اراضي مناسب براي كشت و زرع مي شود ولي در مقياس زماني كوتاهتر، فرسايش باعث از دست رفتن خاك و كاهش توليد اراضي مي شود. باد و آب از عوامل مهم ايجاد فرسايش خاك بوده كه عليرغم غالبيت آنها در بسياري از نقاط جهان از عملكرد متفاوت برخوردار مي باشند كه شناخت هر يك از آنها در روند مديريت فرسايش و حفاظت خاك متفاوت است. با آنكه نقش فرسايش آبي در نابودي منابع ارضي و تخريب سرزمين در بسياري از مناطق جهان چشمگير و فراگير است، اما فرسايش بادي نيز به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك و از جمله ايران از نظر كمي و كيفي حائز اهميت است.