ارزشيابي توصيفي، ابزاري براي چالش يا پيشرفت آموزش و پرورش ايران

ارزشيابي توصيفي الگويي است كه تلاش ميكند به جاي كمي نگري از طريق توجه به معيارهاي درسي و آموزشي به عمق و كيفيت يادگيري دانش آموزان توجه كند و تبيين و توصيفي از وضعيت آنان ارائه دهد. ارزشيابي توصيفي در آموزش فراگير كيفيت زندگي را بهبود بخشيده و استعدادهاي دانش آموزان را شكوفا مي كند. به ويژگي هاي اجتماعي- عاطفي، عملكرد واقعي دانش آموز توجه نموده و ارزشيابي مستمر وفرايندي از دانش آموزان انجام مي دهد. براي بهبود عملكرد دانش آموز و تقويت ارتباط عاطفي بين معلم و شاگرد بازخوردهاي پيوسته به اولياءداده مي شود. حسادت و رقابت كاذب را از بين برده، استقلال دانش آموز، خلاقيت او را افزايش مي دهد. در افزايش بهداشت رواني، اعتماد به نفس، روحيه انتقادپذيري، خودتنظيم بار آمدن دانش آموزان با نيازهاي ويژه نقش بسزايي داشته و در آموزش نوعي آرامش ويژه را ايجاد مي كند. اما بحث بر سر اين نيست كه نظام نمره دهي را با ارزشيابي توصيفي در يك فضاي آكادميك مقايسه كنيم و نتيجه بگيريم كه اينخوب است يا آن . بحث اين است كه اين تغيير با ساير اجزاء نظام آموزشي ما كه ثابت مانده اند ، همخواني دارد يا ندارد؟ به نظر مي رسدتصميم به اجراي اين طرح ، چيزي نيست كه كارشناسان آموزشي ما بر اساس نيازهاي واقعي دانش آموزان ايراني در تحقيقات ميداني به آن رسيده باشند . حال در اين مقاله سعي بر اين شده است كه تاثير رويكرد ارزشيابي توصيفي را بر آموزش و پرورش ايران و مقطع ابتدايي بررسي گردد.