بررسي رابطه بين تاب آوري و كيفيت زندگي مادران داراي فرزند كم توان ذهني مراكز توانبخشي معلولين

در سال هاي اخير روان شناسي مثبت گرا مورد توجه روان شناسان قرار گرفته است كه به جاي پرداختن به ناهنجاري ها و اختلال ها،بر توجه بيشتر به توانمندي ها و استعدادهاي انسان تاكيد دارد. اين رويكرد مثبت گرا، هدف نهايي خود را شناسايي شيوه هايي مي داند كه بهزيستي و شادكامي انسان را به دنبال دارد. از اين رو، عواملي كه سبب سازگاري هرچه بيشتر آدمي با نيازها و تهديدهايزندگي شوند; بنيادي ترين عامل هاي مورد پژوهش در اين رويكرد از روان شناسي هستند.هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين تاب آوري و كيفيت زندگي مادران داراي فرزند كم توان ذهني مي باشد.براي انجام اين پژوهش ازكليه مادران داراي فرزند كم توان ذهني زير 14 سال تعدادي از مراكز توانبخشي معلولين شهرستان بجنوردخواسته شد پرسشنامه كيفيت زندگي (Qol) و مقياس تاب آوري كونور- ديويدسون را پر كنند. روش پژوهش توصيفي و از نوع هم بستگي مي باشد. يافته ها نشان مي دهد كه بين كيفيت زندگي (M=14/49, Sd=18/50) و تاب آوري (Sd=14/03, M=50/20) هم بستگي مثبت و معنادار وجود دارد و همچنين بين تاب آوري و مولفه هاي كيفيت زندگي (تعامل خانواده، والد بودن، سلامت عمومي، سلامت فيزيكي، حمايت مرتبط با معلوليت، زندگي فرهنگي معنوي، اوقات فراغت و آگاهي عمومي) هم بستگي مثبت و معنادار وجود دارد. نتايج نشان مي دهد در صورتي كه بتوان تاب آوري والدين داراي فرزند كم توان ذهني را بالا برد مي توان باعث افزايش كيفيت زندگي آن ها نيز شد.