مطالعه ي طرح ساختمان در سكونتگاه هاي جمعي ايران در ارتقاي جوانب اجتماعي توسعه ي پايدار

در دهه هاي اخير، آپارتمان نشيني و سكونت جمعي به شدت در شهرهاي مختلف ايران، خصوصاً كلان شهر تهران، بصورت امري متداول ديده م يشود و در توسع هي شهرها، با افزايش بهاي زمين و مسائل خاص شهري، گريزي از زندگي در طبقات نيست. سكونت جمعي، به صورت رايج آن كه امروزه به وفور در كلان شهر تهران ديده مي شود، در كنار جوانب مثبتي كه براي زندگي شهرنشينان داراست، معايبي را نيز به همراه دارد؛ از آن جمله مي توان به تضعيف تعاملات اجتماعي در آ نها اشاره نمود. همسايگاني كه ندرتاً با يكديگر آشنا هستند و در مقايسه با زندگي در خان ههاي ت كخانوار محلات گذشته، در سطح پايي نتري از روابط اجتماعي قرار دارند. به نظر مي رسد، كاهش تعاملات اجتماعي در سكونتگاه هاي جمعي امروز شهرهاي ايران، باعث پايين آمدن سطح سلامت اجتماعي در خانواد هها شده و نياز به تجديد نظر دارد. روش مورد استفاده در اين مقاله، راهبرد تحقيق كيفي با رويكرد نظريه هاي زمينه اي است. بر اين اساس، راهبردهاي ارائه شده در دستور كار 21 در ارتقاي پايدار سكونتگاه هاي انساني و نيز بيانيه ي يونسكو در رابطه با تنوع فرهنگي به عنوان مبنايي براي دست يابي به توسع هي شهري پايدار، نيز مورد مطالعه قرار گرفته و از اي نرو گفته م يشود كه توسع هي پايدار داراي چهار جنب هي اقتصادي، زيس تمحيطي، اجتماعي و فرهنگي است.