تفكر انتقادي و دانش آموز پرسشگر

عصر حاضر، عصري است كه تحت عنوان عصر انفجار اطلاعات از آن نام برده ميشود. از مهمترين نيازهاي عصر حاضر در زمينه ي تربيت افرادي كه بتوانند از طريق پرسش، جستجو و استدلال، به شكل گيري عقايد خود پرداخته و در عرصه هاي مختلف جامعه حضوري فعال و منطقي داشته باشند، توجه و دستيابي به مهارت هاي تفكر انتقادي است. تفكر انتقادي به عنوان مهارت اساسي براي مشاركت عاقلانه در يك جامعه ي دموكراتيك شناخته شده است و در دنياي مدرن امروزي به عنوان مهارتي ضروري مورد حمايت مي باشد. همچنين تفكر انتقادي، پرسشگري و تصميم گيري عقلاني است در مورد اين كه چه چيزي را باور كرد و چه چيزي را نبايد باور كرد. در جامعه اي كه سيستم تعليم و تربيت آن بدون بحث و انتقاد و پرسشگري، امور را مي پذيرد و آنها را منعكس ميكند، خطر پرورش انسان هاي فاقد توان و نيروي تفكر در جامعه زياد شده و اين به نوبه ي خود سبب عدم توسعه و عقب ماندگي جامعه مي گردد. در اين عصر، روش هاي سنتي تدريس و يادگيري؛ يعني جايگاه منفعل فراگيران در محيط آموزشي و تكيه بر پر كردن ذهن از اطلاعات، ديگر جوابگوي نيازهاي تربيتي نسل حاضر و آينده نخواهد بود و براي تربيت صحيح فراگيران نياز است تا آنها، روحيه ي پرسشگري و كاوش جويانه را كسب كنند تا بتوانند آزادانه و به طور علمي بيانديشند و به تبع آن، موجب رشد، پيشرفت و توسعه ي جامعه ي خود گردند. يكي از راهكاره ها، در جهت تربيت چنين دانش آموزان محقق و پرسشگري، پرورش مهات هاي تفكر انتقادي در مدارس است. لذا با توجه به مراتب فوق، هدف اساسي پژوهش حاضر، معرفي مهارت هاي تفكر انتقادي و پرورش آنها در مدارس به عنوان راهكاري در جهت تربيت دانش آموزان پرسشگر مي باشد. روش مورد استفاده در اين پژوهش، روش تحقيق توصيفي- تحليلي بوده كه شيوه ي تحليل نيز به صورت تحليل كيفي و مفهومي مي باشد. روش هاي پرورش تفكر انتقادي در مدارس عبارتند از؛ روش آموزش مستقيم و روش آموزش غير مستقيم، كه پژوهشگر در نهايت روش گفتگو (پرسش و پاسخ سقراطي) را براي آموزش تفكر انتقادي و تقويت روحيه پرسشگري دانش آموزان معرفي مي كند.