آسيب شناسي تربيت از منظر اسلام

يكي از اهداف عمده و اساسي در زندگي انسان رسيدن به كمال و سعادت مي باشد. پارسايي و رعايت بايدها و نبايدها نقش بسزايي در رسيدن انسان به اين كمال دارد. هر انسان به حكم انسان بودن نيازمند به پرداختن به اين بايدها و نبايدهاست. لازمه تحقيق اين امر تربيت است كه اين وظيفه خطير را ابتدا خانواده و سپس مربيان در اجتماع بر عهده دارند. تربيت از نيازهاي ضروري بشر ميباشد، براي اين كه اين مهم به درستي انجام گيرد بايد به اصول و قواعد خاص پايبند بود. مهمترين و اصيل ترين مباني تربيتي را ميتوان درقرآن جستجو كرد زيرا قرآن كلام خدا و برنامه زندگي انسانهاست كه از طرف خالق، براي هدايت و رستگاري نازل شده است اين كلام شريف حاوي مباني واصول محكم و متقن تربيتي است البته در اين فرآيند ممكن است چالب ها و موانعي فراهم آيد كه بررسي اين موانع از مباحث مهم در حوزه تربيت مي باشد. در اين نوشتار نويسنده بدنبال آن است تا ضمن بررسي اجمالي در امر تربيت، با استناد به آيات قران كريم و احاديث و مطالعه مباني نظري به بررسي آسيب هاي تربيتياز سه جنبه : متربي، مربي و جامعه بپردازد. روش كارتوصيفي تحليلي بوده و براي جمع آوري اطلاعات از كتب و مشالات و متون ديني استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان ميدهد كه در – حوزه متربي: غرور و تكبر، حب دنيا، هواي نفس، گناه و در حوزه مربي: تضاد قول و فعل، عدم توجه به مربي، خشونت، رياكاري، مريدپروري، عدم درك زمان، ناآشنايي با رش هاي تربيت و در حوزه جامعه: كم رنگي نشب خانواده، نبود جامعنگري، سوء استفاده از ابزار تربيت تهاجم فرهنگي باعث آسيب رساني به امر تربيت و ناكامي در حصول نتايج آن ميشود .