تاثير آموزش گروهي مبتني بر رويكرد خودتحليلي يكپارچه نگر برخودكارآمدي زنان مراجعه كننده به باشگاه هاي ورزشي وابسته به شهرداري شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر رويكرد خودتحليلي يكپارچه نگر بر خودكارآمدي زنان مراجعه كننده به باشگاه هاي ورزشي وابسته به شهرداري شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري پژوهش شامل – 200 زن مراجعه كننده به باشگاه هاي ورزشي وابسته به شهرداري شهر اصفهان در سال 1394 بود. به منظور انجام اين پژوهش، با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس ، 2 باشگاه از ميان 20 باشگاه انتخاب و در يك فراخوان از افراد داوطلب شركت در پژوهش ثبت نام به عمل آمد وسپس از ميان آنها 40 نفر با توجه به ملاك هاي ورود انتخاب و به صورت تصادفي به 2 گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند(20 نفر گروه آزمايش ، 20 نفر گروه كنترل). ابزار مورد استفاده مقياس خودكارآمدي عمومي شوارتزر بود. داده هاي بدست آمده با روش آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه بين خودكارآمدي گروه آزمايش و كنترل در سطح 01 / 0 > p تفاوت معنيداري وجود دارد. بنابراين ميتوان نتيجه گرفت كه رويكرد تحليلي يكپارچه نگر بر بهبود خودكارآمدي زنان موثر است و به عنوان يك روش درماني ميتوان از آن استفاده نمود .