يادگيري خودتنظيمي و اهميت آن در فرآيند يادگيري

اﺻﻄﻼح ﺧﻮدﺗﻨﻈﯿﻤﯽ از ﺳﺎل 1980 ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺪه اﺳﺖ، زﯾﻤﺮﻣﻦ از ﺳﺎل)1986( آن را ﻣﯿﺰان ﺗﻼش ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ اي ﮐﻪ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻃﻮر ﻓﺮاﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، اﻧﮕﯿﺰﺷﯽ و رﻓﺘﺎري در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﭘﺲ از آن ﻧﻈﺮﯾﻪ ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﺧﻮدﺗﻨﻈﯿﻤﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻨﺘﺮﯾﭻ و دي ﮔﺮوت)1990( ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺧﻮد ﻧﻈﻢ ﺑﺨﺸﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ و رﻓﺘﺎر ﯾﮏ ﺟﻨﺒﻪ ي ﻣﻬﻢ ﯾﺎدﮔﯿﺮي و ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﻓﺮاﮔﯿﺮان در ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻼﺳﯽ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮاﮔﯿﺮان ﻣﻬﺎرت ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻃﺮاﺣﯽ، ﻣﻬﺎر و ﻫﺪاﯾﺖ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﺧﻮد دارﻧﺪ و ﺗﻤﺎﯾﻞ دارﻧﺪ ﯾﺎدﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﻗﺎدر ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻞ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﯾﺎدﮔﯿﺮي را ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﻨﻨﺪ و در ﻣﻮرد آن ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻨﺪ و زﻣﺎﻧﯽ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ ﮐﻪ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﻌﺎل در ﺣﯿﻄﻪ ﻫﺎي ﻓﺮاﺷﻨﺎﺧﺘﯽ، اﻧﮕﯿﺰﺷﯽ و رﻓﺘﺎري در ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ، ﯾﺎدﮔﯿﺮي ﺧﻮدﺗﻨﻈﯿﻤﯽ ﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮي راﻫﺒﺮدﻫﺎي ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﻓﺮاﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺳﻌﯽ در اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎدﮔﯿﺮي و درك و ﺗﻤﺮﮐﺰ داﻧﺶ آﻣﻮزان دارد، اﻓﺰاﯾﺶ اﺣﺴﺎس ﮐﻔﺎﯾﺖ و ﺧﻮدﮐﺎرآﻣﺪي ﻓﺮاﮔﯿﺮان را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد و ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺤﺘﻮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي درﺳﯽ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪه ﺷﻮد.