نقش سرمايه ي اجتماعي در كاهش و كنترل آسيب هاي اجتماعي

سرمايه اجتماعي مفهومي است كه در دهههاي اخير كاربرد آن روندي افزايشي داشته و يكي از مهمترين چارچوبهاي نظري و عملي در ملاحظات علوم اجتماعي معاصر محسوب ميشود. سرمايه اجتماعي، فرهنگ اعتماد است كه در آن شبكه ها، ارتباطات وسيع و سازمانهاي داوطلبانه شكل ميگيرد. ضعف سرمايهي اجتماعي، هزينههاي روابط اجتماعي را افزايش ميدهد و موجب ميشود كه حل مسالمت آميز تضادها، تفاوتهاي بينشخصي و تضادهاي اجتماعي به سهولت امكانپذير نشود. نتايج حاصل از اين تحقيق كه به روش اسنادي و مرور نظريه- ها صورت گرفت نشان داد؛ در نظريه ي پيوند افتراقي كجروي در يك فرايند يادگيري اجتماعي رخ ميدهد و كجروان و بزهكاران داراي سرمايه- ي اجتماعي درونگروهي قوي و منفي هستند. همچنين نظريهي فشار معتقد است به علت عدمتعلق افراد و پيوستگي با جامعه، احساسات منفي آنها منجر به بزهكاري ميشود. نظريهي تعاملي بر اين باور است كه فرسايش سرمايهي اجتماعي كه در قالب ضعيف شدن پيوند فرد با مدرسه يا والدين نمود پيدا ميكند منجر به تشكيل و پيوست نوجوانان به گروههاي كجرو ميگردد. نظريهي انتخاب عقلاني نيز، هزينهي از دستدادن پيوندهاي مثبت بين افرادي كه بين آنها اعتماد وجود دارد را بيشتر ميداند بنابراين زماني كه سرمايهي اجتماعي در بين شبكه- هاي اجتماعي با روابط اعتماد بالاي قوي است احتمال كجروي كاهش مييابد. نظريهي بيسازماني اجتماعي نيز بيان ميدارد، سست شدن پيوندهاي ساكنان نسبت به همديگر و نسبت به اجتماع كه ناشي از عدمكنترل رسمي و غيررسمي است موجب افزايش كجروي ميشود.