تحليل و بررسي شيوه هاي روش تدريس ايفاي نقش

زمينه و هدف: يكي از روشهاي خلافي كه در فعاليتهاي يا دادن براي ياد گرفتن به كار مي رود، روش ايفاي نقش يا وانمود سازي است. اين روش علاوه بر اين كه يادگيري كودكان و نوجوانان را عميق و پر بار مي كند. بسيار دلكش و ذوق آفرين نيز هست. روش وانمود سازي از زندگي واقعي انسان ها، به ويژه زندگي شعف انگييز كودكان و نوجوانان گرفته شده است. همه دوست دارند در قالب شخصيت هاي ديگر در آيند و به بازي نقش بپردازند. انسان ها در زندگي روز مره خود همواره از شخصيت هايي كه دوست دارند يا از آنها خوششان مي آيد تقليد مي كنند و مي كوشند رفتار و منش آنها را به خود نسبت دهند، يا آرزو مي كنند كاش مي توانستند همچون آنان باشند. گاه آنان از روي تفريح يا طنز رفتار و كردار كساني را تقليد مي كنند كه سبب خنده و شادماني اطرافيان مي شود. هدف اصلي پژوهش حاضر، تحليل و بررسي شيوه هاي روش تدريس ايفاي نقش مي باشد. روش: روش پژوهش حاضر مبتني بر روش اسنادي و از نوع كتابخانه اي است كه براي پاسخ به هدف، از اطلاعات اسنادي، منابع دست اول و منابع آرشيوي بهره جسته است.يافته ها: تحليل و بررسي نشان مي دهد كه كودكان و نوجوانان بيشتر از بزرگسالان اين گونه تقليد هاي صوري را دوست دارند آنان وقتي از كسي يا از رفتار و گفتار كسي به واقع خوششان بيايد خود را در هيات و سطوت او فرو مي برند و خويش را همانند او مي پندارند،و نيزوقتي از كسي بدشان بيايد، يا از رفتار وگفتارش دلزده شوندفوري در نقش او ظاهر مي شوند و ادا و اطواري در مي آورند كه سبب تحريك ديگران نيز مي شود. گاه اين ديگر شدن به قدري طبيعي و جدي ظاهر مي شود كه آنان حيرت بزرگسالان را بر مي انگيزند. ماند گارترين يادگيري ها با شيوه ايفاي نقش صورت مي پذيرند. چون ايفاي نقش تنها شيوه اي است كه ياد گيرندگان از خود مايه مي گذارند. خود را در معرض مطالب يادگيري قرار مي دهند. وهمان طور كه مي خواهند و مي توانند مطالب را دروي مي كنند و بيروني ابزار مي دارند.