بررسي انتقادي تحقيقات مرتبط با تربيت شهروندي در نظام آموزش و پرورش ايران

مفهوم شهروندي در ادبيات علوم اجتماعي و تعليم و تربيت از سابقه بسيار طولاني برخوردار است و متخصصين اين علوم همواره در صدد بوده اند ابعاد و ماهيت اين مفهوم را مورد بررسي قرار داده تا نحوه شكل گيري رفتار شهروندي را تبيين نمايند. تربيت شهروندي حوزه اي است كه در دهه هاي اخير در برنامه درسي اكثر كشور ها مورد توجه ويژه قرار گرفته و به يك عرصه پربار پژوهش تبديل شده است.تربيت شهروندي تدارك فرصتهايي براي اشتغال دانش آموزان در تجارب معنادار يادگيري است،به گونه اي كه به تسهيل رشد آنها به عنوان افراد متعهد و فعال اجتماعي و سياسي بيانجامد. بنابراين به دليل نارسايي كيفي و محتوايي متون درسي،در پرداختن به مقوله تربيت شهروندي و نگاه نامطلوب برنامه هاي درسي مدارس در توجه به مقوله تربيت شهروندي،نهادينه نشدن و سطحي نگري در اين راستا و غفلت برنامه هاي درسي جهت آماده سازي دانش آموزان براي ورود به زندگي و جامعه پذيري،اين مطالعه بر آن است به بررسي پژوهش هايي كه مرتبط با موضوع اين نوشتار هستند،به روش نظري و تحليلي كنكاش نمايد.