اثربخشي آموزش نقاشي درماني بر روي مهارت هاي ارتباطي دانش آموزان پرخاشگر مقطع ابتدايي شهر كرج

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير نقاشي درماني بر مهارت هاي ارتباطي دانش آموزان پرخاشگر بود. روش: روش پژوهش از نوع آزمايشي با طرح آزمايشي پيش آزمون پس آزمون باگروه كنترل بود. جامعهي آماري پژوهش، كليه ي دانش آموزاني بودند كه در مدارس ابتدايي شهرستان كرج در سال تحصيلي95-96 تحصيلمي كردند. نمونهي آماري شامل چهار كلاس از يك مدرسه بود كه به صورت تصادفي به گروه آزمايشي و كنترل تخصيص يافت. دادههاي پژوهش با استفاده از پرسشنامه پرخاشگري و آزمون مهارت هاي جمع آوري شد. گروه آزمايشي، 8 جلسه 50 دقيقه اي، نقاشي درماني در طي يكماه، دريافت كردند. گروه گواه برنامه درسي معمول را دريافت مي كردند. پس از انجام مداخله، ميزان مهارت ارتباطي دانش آموزان پرخاشگر مجددا اندازگيري و داده هاي جمع آوري شده با استفاده از روش تحليل كوواريانس تحليل گرديد. نتايج: نتايج بدست آمده از اين پژوهش نشان داد كه برنامه نقاشي درماني به عنوان برنامه مداخله اي در افزايش مهارتهاي ارتباطي گروه آزمايشي موثر بوده است. همچنين نقاشي درماني مي تواند كنترل هيجانات، مهارت ادراك ديگران و ابراز وجود كودكان پرخاشگر را افزايش دهد. بحث و نتيجه گيري: كودكان داراي مشكلات ارتباطي در تعامل باهمسالان خود در محيط مدرسه و در هنگام بازي مشكلات ميان- فردي زيادي را تجربه ميكنند و همين مسيله باعث بروز رفتارهاي منفي و پرخاشگري در اين كودكان ميشود. نقاشي درماني به عنوان يك روش مداخله اي مناسب مي تواند در افزايش مهارت هاي ارتباطي اين كودكان و كاهش پرخاشگري آنها موثر واقع شود.