بررسي هنر مقرنس در ادوار مختلف در تزيين خانه ها

يكي از عناصر تزييني معماري كه در زيبا ساختن بناهاي ايراني بخصوص مساجد و مقبره ها نقش مهمي دارد مقرنسكاري است. مقرنسها كه شباهت زيادي به لانه زنبور دارند، در بناها به شكل طبقاتي كه روي هم ساخته شده براي آرايش دادن ساختمانها و يا براي آنكه به تدريج از يك شكل هندسي به شكل هندسي ديگري تبديل شود، به كار مي روند. اين مقرنس ها را مي توان ازجمله وسايل موثر ساختن گنبد ها دانست، كه بعدها محتواي نظري اوليه را از دست داده و بيشتر براي تزيين به كار رفت. برخي معماران ايراني نيز كه اين مقرنس ها را در جبهه ساختمانها به كار مي برده اند در ساختن آنه مهارت را به حدي رسانده اند كه نمي گذاردند موجب سنگيني ساختمان شود و بر اصل و پايه فشار آورد. با مشاهده شكلهاي طبيعي قنديلهاي يخي و آهكي درون غارها در مي يابيم كه به احتمال زياد هنرمندان نخستين اين فن از همان قنديلها برداشتي هنرمندانه كرده اند و عينا آن را در سطوح داخلي و خارجي بناها با استفاده از آجر گچ و يا سيمان به كار گرفته اند در اين مقاله به بررسي اين هنر تزئيني در دوره هاي مختلف مي پردازيم و روش كار مختلفي كه وجود داشته را بررسي ميكنيم. با بررسي هنر مقرنس در دوران پيش از اسلام و دوران اسلام و بعد از اسلام سعي شده كه اين هنر فراموش شده معماري ايراني اسلامي زنده و پويا گردد و سعي شود تا در معماري نوين امروزي و سازه هاي جديد نيز در تزيين ساختمان ها استفاده كنيم تا از فراموش شدن و كم رنگ شدن اين تزيين هاي عالي و زيبا جلوگيري شود و پيش از پيش اين هنرها را پويا و زنده كنيم.