بررسي نقش معماري زمينه گرا در پايداري اجتماعي به منظور حفظ هويت الگوهاي معماري

رشد بي رويه شهرها و عدم توجه به زمينه هاي كالبدي، تاريخي و اجتماعي، فرهنگي پيرامون اثر معماري باعث به وجود آمدن شهرهاي با ظاهر نامتناسب شده است.معماري زمينه گرا توجه به محيط پيرامون را مهم شمرده و اين مهم را عامل مثبت براي اثر معماري نيز ميداند؛ به عبارت ديگرنقطه مشترك معماري و شهرسازي است. توسعه پايدار به عنوان يك هدف چند بعدي شامل بعد اجتماعي و فرهنگي است كه به اندازه مفهوم محيط زيست و مسائل اقتصادي مهم است. بعد اجتماعي پايداري عدالت و تساوي، تطبيق پذيري، محبوبيت، دوام، امنيت، هويت اجتماعي را به ارمغان ميآورد. در اينجا اين سئوال مطرح مي شود كه آيا طراحي زمينه گرا در بستر شهر براي زنده نگاه داشتن هويت الگوهاي معماري پاسخگو است؟ امروزه پايداري از مباحث مهم به شمار ميآيد ترجيح دادن سودهاي اقتصاديدر بافت شهرها باعث از بين رفتن محيط مطلوب شده است. اين مقاله به مطالعه نقش معماري زمينه گرا در توسعه پايداري اجتماعي شهري و ارتباط تنگاتنگش با محيط پيرامونش مي پردازد تا به يك كولاژ شهري منسجم كه روابط فضايي گذشته وآينده را در بر دارد؛ برسد.