فضاهاي مشترك (shared spaces) تكنيكي پاسخگو جهت پياده مدار كردن مناطق مركزي در شهرهاي امروزي

خيابان ها در مناطق مركزي شهرها به عنوان عرصه اي مهم جهت حضور شهروندان و برقراري تعاملات اجتماعي مطرح هستند ولي متاسفانه در سالهاي اخير تسلط حضور اتومبيل ها و آسيب هاي ناشي از آن در اين خيابان ها را شاهديم. در چند دهه اخير جهت خارج كردن شهرها از تسخير اتومبيل ها اقدامات متفاوتي صورت پذيرفته است كه از جمله اين اقدامات پياده راه سازي در بافت هاي مركزي شهرهاست. لذا مديران شهري دركشور ما نيز به همين منظور در شهرهاي متفاوت رويكردي واحد را مد نظر قارار داده اند و خيابانهايي را در مراكز شهرها تبديل به پياده راه كرده اند. البته اين اقدام بسيار پسنديده و قابل تقدير است ولي در بعضي موارد شاهد نا رضايتي گروه هاي ذينفع و درنتيجه شكست اين نوع اقدامات هستيم. اتومبيل به نوعي يكي از وسايل مورد نياز در جوامع امروزي تبديل شده است. جهت كاستن از مشكلات به وجود آمده ي، در نتيجه احداث پياده راه ها و همچنين تسلط حركت پياده در شهرها، تكنيكي تحت عنوان فضاي مشترك (shared space) مطرح شد كه در اين روش خودروها حذف نمي شوند ولي حجم و سرعت خودروها كاهش مي يابد و به حركت امن پياده اولويت داده مي شود. طرح فضاي مشترك (shared space) دردهه هشتاد قرن بيستم ميلادي براي اولين بار در هلند، مطرح و معرفي شد و بدنبال آن در كشورهاي ديگر اروپايي و آمريكايي نيز مورد استفاده قرار گرفت و با استقبال زيادي مواجه گشت كه هدف آن پياده مدار كردن شهرها و پاسخگويي به حجم بالاتري از نيازهاي ذينفعان بود. لذا در اين مقاله به معرفي اين روش و تجارب جهاني با اين روش پرداخته شده است كه در نهايت مي توان نتيجه گرفت با توجه به شرايط و نيازهاي گروه هاي ذينفع در فضاهاي شهري، تكنيك فضاي مشترك به عنوان راه حلي پاسخگو به سطح بالاتري از نيازهايذينفعان مي تواند جايگزين پياده راه سازي شود.