بررسي حس قلمرو و رفتار قلمروپايي در پارك هاي شهري ( مطالعه موردي: پارك ساعي )

قلمرو به بخشي از فضاهاي شهري اطلاق مي گردد كه افراد يا گروهي از افراد بصورت منظم و پايدار از آن بهره جسته و در برابر افراد مزاحم و بيگانگان، به سبب احساس تعلق و مالكيتي كه نسبت به فضا دارند، دفاع نمايند. هرگونه شخصي سازي و نشانه گذاري محيط و يا دفاع در مقابل مزاحمت، يك نوع رفتار قلمرو پايي محسوب مي شود كه در نهايت افراد ناگزير به مقابله با عوامل محيطي شده تا به مرز دلخواه تعامل از ديد خود دست يابند. تقويت قلمرو در پارك ها باعث ايجاد محيطي مي گردد تا كاربران نسبت به آن احساس تعلق و مالكيت كرده، و نظارت ايشان بر فضاهاي پارك به افزايش امنيت و ميزان كاربري و در نهايت افزايش تعاملات اجتماعي در محيط شهري كه هدف مطلوب طراحي بر پايه رفتار گرايي است، منتهي خواهد شد. هدف اين تحقيق بررسي روند تاثير مقوله قلمرو در كاربري فضاها و چگونگي اعمال روشهايي در جهت افزايش حس قلمرو در پارك هاي شهري مي باشد. نتايج به دست آمده حاكي از اين مطلب مي باشد كه ايجاد حس قلمرو و مالكيت و تحريك رفتار قلمروپايي در شهروندان در فضاهاي عمومي به ويژه پاركها، ضرورتي است كه به افزايش كارايي و بهبود امنيت محيط مي انجامد. و براي رسيدن به اين مطلوب روشها و راه حل هاي گوناگوني اعمال مي گردد كه عبارتند از: دقت در طراحي ديد و منظر، ايجاد فضاهايي با ديد طبيعي، نورپردازي به جا و درست و امكانات گوناگوني از جمله: فضاي نشستن، ميز مناسب، وسايل ورزش، مسيرهاي جاذب با شيب ملايم و...