بررسي بافت كهن شهري با رويكرد توسعه معماري پايدار نمونه موردي: محورگذرسنگ سياه

ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار،ﺗﻮﺳﻌﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎي ﮐﻨﻮﻧﯽ را ﺑﺪون ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻧﺴﻞ ﻫﺎي آﺗﯽ در ﺑﺮ آورد ﻧﯿﺎزﺷﺎن ﺑﺮآورده ﮐﻨﺪ.در دراز ﻣﺪت ﻃﺮاﺣﯽ ﭘﺎﯾﺪار ﯾﻪ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻧﯿﺴﺖ،ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ اﺟﺒﺎر اﺳﺖ.ﻣﯿﺘﻮان ﭘﺎﯾﺪاري را ﻓﺮاﯾﻨﺪي ﻣﺤﻠﯽ،ﻣﺸﺎرﮐﺘﯽ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻌﺎدل داﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﻧﺎﺣﯿﻪ زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪه و ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاي ﻣﺤﺪوده ﻓﺮاﺗﺮاز ﺧﻮد ﺑﻮﺟﻮد ﻧﻤﯽ آورد.ﺑﺎﻓﺖ ﮐﻬﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﯿﺮاز از ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ اي اﻓﺰ ن ﺑﺮ ﯾﮏ ﻫﺰار و دوﯾﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﺎﻓﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ 960 ﻫﮑﺘﺎر در ﻗﻠﺐ ﺷﻬﺮ ﺟﺎي دارد.ﯾﮑﯽ از ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن درآن ﭘﺮورش ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺴﯿﺎري از ﻧﯿﺎزﻫﺎي ﺧﻮد را درآن ﺑﺮآورده ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺤﻠﻪاﺳﺖ. ﻣﺤﻠﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﯿﺎه ﯾﮑﯽ از ﻫﺸﺖ ﻣﺤ ﺷﯿﺮاز ﻗﺪﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ روزﮔﺎري ﻣﺤﻞ ﺗﻤﺮﮐﺰﺟﻤﻌﯿﺖ ﺷﻬﺮ ﺷﯿﺮاز ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ آﻣﺪه اﺳﺖ. ﺳﯿﻤﺎي ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺷﻬﺮ در واﻗﻊ اﻧﻌﮑﺎس ﯾﺖ وارزش ﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ – اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻃﻮل ادوار ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.ﻫﺪف از اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ،ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺸﮑﻼت و ﭘﺘﺎﻧﺴﯿﻞ ﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد، وﻋﻮاﻣﻞ ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬار ﺑﻪ ﮔﺬرﺳﻨﮓ ﺳﯿﺎه وارﺗﻘﺎ ﻫﻮﯾﺖ و ﭘﺎﯾﺪاري اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ.روش ﺗﺤﻘﯿﻖ در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ،ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اي و ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﺑﺮاي ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﺎﻓﺖ ﮐﻬﻦ ﺷﻬﺮ)ﮔﺬرﺳﻨﮓ ﺳﯿﺎه(ﺑﺎ روﯾﮑﺮد ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﻣﯽ باشد