بررسي علل ناموفق بودن طرح هاي جامع شهري در ايران

طرح جامع به عنوان طرح بلند مدت و سند رسمي عمومي بايد قابليت توسعه منظم و هماهنگ شهر و محيط اطراف آن را داشته باشد. در ابتدا به تاريخچه اي درخصوص طرح جامع شهري در كشورهاي درحال توسعه و ايران پرداخته شده است كه اولين طرحي كه به تصويب شوراي عالي شهرسازي رسيد، طرح جامع بندرلنگه در سال 1345 بود. با تاسيس سازمان برنامه در سال 1370 و كمك از مشاوران خارجي، طرح هاي جامع چهره عملياتي به خود گرفت و اين درحالي بود كه براي تدوين برنامه سوم عمراني كشور با انبوهي از مجهولات روبرو شده است. در ادامه سعي شده است تمامي مراحل اجراي طرح به همراه اهداف آن بيان شود. طرح هاي جامعي كه در كشور عزيزمان ايران به مراحل انجام رسيده اند، به طور كلي با مشكلات و تنگناهايي از جمله مشكلات شهرنشيني و شهرسازي، هجوم وسيع روستاييان به شهرها و كمبود قوانين مناسب در بهره گيري از اراضي شهري و غيره روبرو شده اند كه در اين مقاله سعي شده است، مهمترين آن ها كه نقش بيشتري در اين علل عدم تحقق و ناموفق بودن اجرايي شدن طرح ها را داشته اند گردآوري شود.