ارزشهاي معماري بومي و نقش آن در توسعه پايدار شهري نمونه موردي بافت قديم شهر كرمانشاه

معماري به عنوان يك پديده اجتماعي از فرهنگ نشيت گرفته و بر آن تاثير مي گذارد و آينه اي است از انديشه هاي انسان در رابطه با فضا، زيبايي شناسي، و فرهنگ. به همين سبب سبك معماري هر طور انعكاسي از فرهنگ و هنر آن محسوب مي شود و با دگرگوني هايي كه كه در ساير عرصه هاي زندگي و هنر به وقوع مي پيوندد متناسب است و حرف سبك جديد معماري بر اصول، روش ها و سنت هاي سبك پيشين استوار است به همين خاطر بين سبك هاي گوناگون مثل ماري رابطه اي استوار وجود دارد و مرزبندي بين آن ها توف پا به نظر مي رسد. به نظر مي رسد الگوي شهرسازي محله اي منسجم كه با الگوي شهر آينده همخواني بيشتري دارد با شرايط زيستي شهر كرمانشاه سازگارتر است. هدف از اين مقاله شناسايي ارزش هاي بومي معماري كرمانشاه مي باشد. روش تحقيق توصيفي مي باشد نتايج نشان داد به منظور دستيابي به الگوهاي بهينه توسعه شهري، تلفيق الگوهاي شهرك سازي سنتي با مدرن نقش موثري در توسعه پايدار شهر كرمانشاه خواهد داشت. در يك نتيجه گيري كلي الگوهاي معماري و شهرسازي سنتي در تقابل و تضاد با الگوهاي شهرسازي مدرن مي باشد بلكه در روند دستيابي به توسعه پايدار شهري مكمل يكديگرند. بنابراين براي بومي سازي الگوهاي مدرن شهرسازي بايد انسان محور بودن فضاي شهر كرمانشاه، كسب فضايل اكولوژيكي كرمانشاه، استفاده بهينه و كارآمدتر از زميندر سطحي شهر و طراحي شهر بر مبناي عابر پياده توجه كرد.