مقدمه اي بر هويت معماري در ايران

درك و بيان مفهوم هويت معماري به زباني ساده و قابل درك و فهم براي عموم مردم از جمله سازندگان، مهندسين غير معمار، دانشجويان، معماران صرفا آرتيست و تصميم گيرندگان امور ساختماني كه ممكن است درك بالايي از مسايل فرهنگي و اجتماعي نداشته باشند، هدف اين مقاله است. در اين مقاله سعي شده با بيان مثالها و موارد ملموس و گاهي دور از يكديگر ولي همه گير و عامه فهم به يك درك مشترك (بدون ادعا و نياز به اثبات اين مقوله) از موضوع هويت در معماري پرداخته شود. مولف معتقد است هويت يك مقوله ثابت و غير قابل تغيير در طي زمان نبوده و با تغيير انسان و جامعه به مرور زمان تغيير مي يابد و يك موضوع پويا است (معماري صفوي نمي تواند امروز عين به عين و نعل به نعل مورد استفاده قرار گيرد چرا كه ذايقه انسان امروز با انسان عهد صفوي متفاوت مي باشد). داشتن نگاه ايستا و عدم پذيرش تغيير انسان و جامعه باعث عدم پذيرش، رويگرداني مردم (بعنوان مالك ساختمان) و مهندسان معمار از اين مقوله مي شود. ولي در صورتيكه با اطلاع رساني دقيق، عميق و همه گير به اين موضوع پرداخته شده و به صورتي منصفانه و عادلانه به مقوله هويت پرداخته و در ارزيابي مسابقات اين سهم بصورت واقعي و نه شعاري و منصفانه مورد استفاده قرار گيرد مي تواند باعث ايجاد رويكردي نوين و در عين حال ملي به معماري شده و به يك سند ملي و قابل استفاده و پذيرش براي همگان در آستانه نوزايش تمدن اسلامي ايراني سال 1400 دست يافت. سندي كه بدون دخالت متنفذين و قدرتمندان و تنها بر اساس جمهور مهندسين و راي اكثريت جامعه مهندسي معماري كشور نه تنها بعنوان يك برگ نوشته بلكه بعنوان سندي در قلب و مغز هر مهندس ايراني به عنوان منبعي براي طراحي قرار گيرد.